Kazimeirz objął rządy w kraju bezpośrednio po śmierci ojca- Władysława Łokietka. Panowanie rozpoczął w niełatwym dla naszego państwa okresie, Przed niespełan 23-letnim Monarchą stanęło trudne zadanie. Wyniszczona Krwawymi wojnami i najazdami ojczyzna potrzebowała wzmocnienia organizacji wewnętrznej oraz rozwoju gospodarki, możliwego tylko przy zabezpieczeniu spokoju na wszystkich granicach. Dlatego właśnie tyle uwagi poświęcił monarcha polityce zagranicznej. Pierwsze owoce jego działań przyniósł rok 1335 gdy Wyszechradzie Władca Czeski Jan Luksemburski zrezygnował z Tytułu króla Polskiego w zamian za niebagatelna wówczas sumę 20 000 kop groszy praskich. Zjadz Wyszechradzki dał również sposobność, aby powrócić do sprawy utraconego przez Łokietka Pomorza Gdańskiego. Niekorzystny dla Polski wyrok zmusił Kazimierza do szukania sprawiedliwości przed majestatem Papieskim. Mający miejsce w 1339r. w Warszawie proces zakończył sie co prawda przyzaniem naszemu państwu wszystkich zagarniętych terenów, lecz do realizacji jego wyroku nigdy nie doszło. W tej sytuacji monarcha przystąpił do rokowań z krzyżakami. Na mocy podpisanego w 1343r. w Kaliszu układ, za cenę rezygnacji z Pomorza i Ziemi Chełmińskiej odzyskał Kujawy i Ziemię Dobrzańską. Idąc w ślady ojca, król zapragnął wcielić do Polski Śląsk. Rozpoczęła się wojna z Czechami. Ostatecznie, po zawarciu Pokoju w Namysłowie, Kazimierz Wielki przestał rościć sobie prawa do tej dzielnicy. Jedym z najwiekszych wyzwań dla Kazimierza pozostawało zapewnienie krajowi dobrych warunków dla rozwoju gospodarkii ściśle z nią związanego handlu. Idealnym wręcz rozwiązaniem okazało się przyłączenie do Królestwa Polskiego, po długich staraniach, Rusi Halickiej. Szczególna opieka monarchy umożliwia sprawne prowadzenie akcji jednoczenia Ziem Południowo-Wschodnich z Polską. Sukcesom kazimierza na arenie międzynarodowej z czasem zaczęły towarzyszyć reformy wewnętrzne. Oprócz szeroko znanych zasług w dziedzinie budownictwa i obronności leżały mu na sercu sprawy skarbu państwa, naprawy pieniądza, spisania i uporządkowania praw oraz usprawnienia pracy sądów. Niepisane prawo zwyczajowe w XIVw. nie spełniało już swojego zadania. Dwa statuty autorstwa Arcybiskupa Jarosława Bogorii ze Skotnik, uwzględniające narosłe przez stulecia różnice pomiędzy Wielkopolską i Małopolską, miały odmienić sytuację dzięki dodtakowym zapisom przeznaczonym dla całego kraju. Sprawne kierowanie państwem wymagało znacznej liczby ludzi wykształconych.Rozumiejący te potrzeby władca doprowadził w 1364r. do założenia Akademii Krakowskiej, Drugiego (po Praskim) uniwersytetu w Środkowej Europie. Akt fundacji, wystawiony 12 maja zapowiadał utworzenie wydziału prawa, medycyny i sztuk wyzwolonych. Okazją do zaprezentowania bogactwa i potęgi Polski stał się zorganizowany w sierpniu tego samego roku (1364r) słynny zjazd monarchów, mający usunąć rozbierzność między władcami Europy Środkowej i podjąć decyzję w sprawie ligi antytureckiej z udziałem Cesarza. Pretekstem do zaproszenia królów i książąt stał się ślub wnuczki Kazimierza-Elżbiety z Cesarzem Karolem IV. Do krakowa zjechali królowie Węgier, Danii, Cypru oraz liczni książęta. Spotkanie uświetniła wspaniała uczta przygotowana przez Mikołaja Wierzynka. Kazimierz miał cztery żony, ale z tych wszystkich małżeństw król nie doczekał sie, niestety, męskiego potomka i na nim wygasła główna linia Dynastii Piastowskiej. Odpowiednio wcześnie pomyślał jednak przyszłości Państwa Polskiego i już w 1339r. zawarł układ o następstwie tronu z Karolem Robertem. W przypadku bezpotomnej śmierci Kazimierza korona polska miała przypaść Węgierskiemu monarsze ze swojej strony Karol wyraził zgodę na wcielenie do Polski Rusi Halickiej. Kazimierza już za zycia nazwano go Wielkim. Śmierć króla nastąpiła 5 listopada 1370r.
