Orfeusz był młodym królem Tracji, o cudownym, pięknym głosie. Swoim śpiewem i grą na lutni zachwycał nie tylko ludzi, ale także zwierzęta, rośliny i rzeki. Jego żoną była nimfa drzewna, niezwykle piękna Eurydyka. Orfeusz miał szczupłą sylwetkę i był wysoki. Miał kręcone, złociste włosy, sięgające do ramion. Jego głowę zdobił wianek z kwiatów. Zazwyczaj nosił zieloną tunikę, na którą narzucał pomarańczowy szal. Orfeusz bardzo kochał swoją żonę i nie wyobrażał sobie życia bez niej. Kiedy więc umarła Orfeusz „… nie grał, nie śpiewał, chodził po łąkach i gajach i wołał „Eurydyko! Eurydyko!”…” Miłość Orfeusza do ukochanej nie miała granic. Dla niej postanowił iść do podziemi, wykazując tym wielką odwagę. Swoją piękną grą na lutni sprawił, że stopiły się twarde serca Charona, Cerbera,a nawet okrutnych Eryni i samego Hadesa. Bóg podziemi zgodził się oddać Orfeuszowi Eurydykę, lecz postawił mu jeden warunek – do wyjścia na powierzchnię, nie mógł on spojrzeć na swoją małżonkę. Niestety z powodu tęsknoty Orfeusz złamał dane słowo, za wcześnie się odwrócił i ukradkiem na nią spojrzał. Stracił Eurydykę na zawszę. Nigdy nie pogodził się z jej śmiercią. Potem jego życie straciło sens. Gdy umarł, rozszarpany przez orszak bachiczny i menady, jego „… głowa spadła do rzeki i mimo że była już zimna i bez życia, jeszcze zmartwiałymi ustami powtarzała imię Eurydyki…” Myślę, że Orfeusz to niezwykła postać. Jego miłość do żony, odwaga jaką się wykazał idąc do podziemi, jest godna podziwu. Kochał i był wierny przez całe życie jednej osobie. To wspaniała cecha. lUB to Orfeusz w mitologii greckiej to syn boga Apollina i muzy Kaliope. Pochodził z Tracji. Uważany za największego śpiewaka, muzyka i poetę greckiego. Wtórował on swej pieśni grą na lirze lub kitarze, którą ulepszył, powiększając liczbę jej strun z siedmiu do dziewięciu. Mity wspominaja często o cudownym, czarodziejskim oddziaływaniu śpiewu Orfeusza. Najbardziej charakterystyczną jest opowieść o udziale trackieho śpiewaka w wyprawie statku Argo po złote runo. Swą rytmiczną muzyką narzucał on tempo wiosłującym Argonautom. Kiedy statek znalazł się w pobliżu fatalnej wyspy, Orfeusz zaintonował swą pieśń i zasłuchani Argonauci (z wyjątkiem jednego tylko) nie zwrócili uwagi na uwodzicielskie pienia kobiet - ptaków. Muzyka Orfeusza oddziaływała nie tylko na ludzi: mogła ona uśmierzać huczące fale morza i sprawiała, że ku śpiewakowi pochylały się drzewa, dzikie bestie szły za nim łagodne jak baranki, a nawet ryby gromadziły się, aby słuchać jego śpiewu. Orfeusz był również czarodziejem i kapłanem, wtajemniczonym w mistyczne kulty prastarych bogów, Kabirów, którym oddawano cześć na wyspie Samotrace. Ten aspekt osobowości Orfeusza wiąże się z mistycznym zabarwieniem późniejszych wierzeń orfickich. Najsławniejszy jest mit o Orfeuszu i Eurydyce, o miłości, która silniejsza jest niż śmierć, o wielkim uczuciu, które rzuca wyzwanie woli nieśmiertelnych bogów i wyrokom przeznaczenia.
