Wymyśl historyjkę powstania dowolnego instumentu (na pól strony w zeszycie)

Początki wiolonczeli sięgają XVI wieku. Instrument podobnie jak inne z tej rodziny - skrzypce, czy altówka wyewoluował z violi da gamba. Pierwszy raz wiolonczela wspominana jest przez Agricolę w 1529. Pisze on o niej jako o basowym instrumencie smyczkowym posiadającym trzy struny. W innych pismach z tego okresu mówi się też o czterostrunowej wersji. Pierwszym znanym producentem wiolonczel był Amati (zmarły 1580), jednak dopiero jego uczeń, słynny Antonio Stradivari, stworzył standard instrumentu obowiązujący do dziś. Między innymi ustalił jej długość na 29 1/2 cala (75 cm) o dwa cale mniej niż wiolonczeli Amatiego (80 cm). Na wiolonczeli gra się siedząc, obejmując udami pudło rezonansowe. Gryf wznoszący się pionowo w górę znajduje się na wysokości przedramienia i ramienia. Wiolonczela posiada piękne, niskie, melancholijne brzmienie, choć w wysokim rejestrze brzmi jasno, czasem nawet „błyskotliwie”. Będąc częścią kwartetu smyczkowego, orkiestry kameralnej i symfonicznej jest także ważnym instrumentem solowym. Od czasów baroku do czasów współczesnych powstała olbrzymia liczba utworów muzycznych specjalnie na wiolonczelę. Do najstarszych z nich, a wykonywanych obecnie, należy sześć solowych suit wiolonczelowych Jana Sebastiana Bacha. Do najbardziej znanych Koncertów wiolonczelowych należą: Koncert C-dur i D-dur J. Haydna Koncerty Boccheriniego (zwłaszcza Koncert B-dur) Koncert a-moll Roberta Schumanna Koncert a-moll Camille’a Saint-Saënsa Koncert h-moll Antonina Dworzaka Koncert e-moll Edwarda Elgara Koncerty op.op. 107 i 126 Dymitra Szostakowicza Koncert na wiolonczelę Witolda Lutosławskiego