Kto jest podmiotem lirycznym w wierszu Wislawy Szymborskiej pt."Na wiezy babel"?

Utwór Wisławy Szymborskiej pt. "Na wieży Babel" przedstawia dialog dwojga bohaterów, których losy były ze sobą związane. Ich związek został ukazany przez Szymborską w nawiązaniu do budowy biblijnej wieży Babel. Wiersz ten jest wierszem białym, nie posiada rymów ani zwrotek (ma budowę ciągłą - stychiczną). Już w pierwszych wersach dostrzegamy niezgodność w rozmowie pomiędzy kobietą a mężczyzną. Ich pytania i odpowiedzi są niespójne, nielogiczne ? ?Która godzina? / Tak, jestem szczęśliwa (?)?. Partnerzy nie może się porozumieć, jakby komunikowali się ze sobą w innych językach. Od razu nasuwa się na myśl, że Szymborska porównała problemy w tym związku z budową wieży Babel i jej konsekwencjami (Bóg ukarał tych ludzi plątając im języki tak, aby nie mogli dojść do porozumienia). Autorka stosuje epitety ? ?szarą suknię?, ?skrzypiących zawiasach?. Pytania retoryczne, np. ?I to już wszystko?? podkreślają, że partner nie oczekuje na nie odpowiedzi. Końcowe wersy wiersza ukazują, że para rozstaje się w zgodzie, mimo, iż wcześniej pojawił się między nimi konflikt. Obie strony nie chcą wchodzić sobie w drogę ? ?Bądź spokojny, wyjadę z tego miasta?. Ich uczucie zgasło, ponieważ kością niezgody była niemożność prawidłowego porozumiewania się ze sobą. Autorka użyła metafory ? ?To stare dzieje, ostrze przeszło nie naruszywszy kości?. Być może ta wypowiedź jednego z bohaterów oznacza, że kiedyś został już w podobny sposób potraktowany przez partnera. Uważam, że związek budowany na kłamstwie i nieodpowiedzialności za popełnione czyny, w którym pojawiają się trudności w prawdziwej, szczerej i dobrej komunikacji, nie ma szans na przetrwanie. Autorka ukazała, że tylko ludzie, którzy potrafią się ze sobą dogadać, mają szansę na stworzenie dobrego związku. A wystarczyłaby tylko odrobina dobrej woli z obydwu stron i szanse na uratowanie miłości byłyby naprawdę wielkie.