2. geneza - Po klęsce II wyprawy krzyżowej jednemu z muzułmańskich władców, Nur ad-Dinowi, udało się zjednoczyć pod swym panowaniem Syrię i opanować Damaszek. Nur ad-Din, chcąc kontynuować swą ekspansywna politykę, zwrócił teraz uwagę na państwo Fatymidów w Egipcie. W roku 1163 wysłał on nad Nil ekspedycję wojskową pod wodzą swojego zaufanego generała Szirkuha, któremu towarzyszył jego młodszy bratanek Saladyn. W tej sytuacji znajdujący się w wielkim zagrożeniu sułtan egipski Szawar wezwał na pomoc króla jerozolimskiego Amalryka I, który wkrótce przybył na czele swoich wojsk i obległ Szirkuha w ufortyfikowanym mieście Bilbeis (1164). Tymczasem Nur ad-Din, korzystając z zaangażowania się krzyżowców w Egipcie, najechał Antiochię i zmasakrował broniące jej chrześcijańskie wojska. Udało mu się przy tym pojmać wielu spośród przywódców poprzednich krucjat, w tym również księcia Antiochii Reinalda z Chatillon. Teraz, aby przyspieszyć rozstrzygnięcie działań w Egipcie, Nur ad-Din wysłał Szirkuhowi skalpy chrześcijańskich obrońców Antiochii, co zaowocowało wycofaniem się obu armii z Egiptu. Ambitny władca Syrii nie zamierzał jednak rezygnować z planów podporządkowania sobie Egiptu i w roku 1167 ponownie wysłał tam Szirkuha. Fatymidzi znów wezwali na pomoc Amalryka i wspólnie zmusili Szirkuha do wycofania się pod Aleksandrię. Tym razem jednak król jerozolimski nie zamierzał się wycofywać z niczym. Zwrócił się więc przeciwko Szawarowi i obległ miasto Bilbeis. Zdrada ta okazała się jednak zgubna dla Królestwa Jerozolimskiego, bowiem w takiej sytuacji siły Szawara i Szirkuha połączyły się i wspólnie wystąpiły przeciwko Amalrykowi wypierając go wkrótce z Egiptu. Jednocześnie wydarzenia te doprowadziły do przejęcia kontroli nad Egiptem przez Nur ad-Dina (Szawar został zamordowany) i osaczenia chrześcijan z niemal wszystkich stron. W Egipcie władzę w imieniu Nur ad-Dina miał sprawować Szirkuh. Jednakże w 1169 zmarł on niespodziewanie po zaledwie kilku tygodniach rządów. Władzę po nim odziedziczył Saladyn, który wkrótce zdobył także władzę w Syrii (po śmierci Nur ad-Dina w 1174) i założył dynastię Ajjubidów. W roku 1174 zmarł również Amalryk I, zostawiając Królestwo Jerozolimskie swemu trzynastoletniemu synowi Baldwinowi IV, który zawarł z Saladynem umowę zapewniającą wolną wymianę handlową pomiędzy terytoriami muzułmanów i chrześcijan. Baldwin IV zmarł w 1185, a jego następcą został siedmioletni Baldwin V. Regencję w jego imieniu sprawował Rajmund III z Trypolisu. Panowanie to nie trwało jednak długo, bowiem już w następnym roku Baldwin V zmarł, a władzę przejęła jego matka Sybilla Jerozolimska oraz jej drugi mąż Gwidon de Lusignan. W czasie tych zmian na tronie jerozolimskim rozbójniczą i piracką działalność prowadził Renald de Châtillon, wypuszczony z niewoli jeszcze w 1176. Jeden z jego napadów okazał się zgubny dla całego Królestwa Jerozolimskiego. Gdy Renald odmówił wypuszczenia pojmanych członków muzułmańskiej karawany wraz z ich towarami, Saladyn przyjął to jako zniewagę i wypowiedział Królestwu Jerozolimskiemu wojnę, do której przygotowywał się już od dłuższego czasu. W 1187 Saladyn obległ miasto Tyberiada w Galilei. Rajmund z Trypolisu doradzał cierpliwość, lecz król działając według wskazówek Renalda i templariuszy pomaszerował ze swymi wojskami do wąwozu Hittin, prowadzącego w kierunku Tyberiady. Armia krzyżowców, spragniona i zdemoralizowana, została rozgromiona w bitwie która się tam rozegrała. Do końca roku Saladyn zajął niemal całe terytorium Królestwa Jerozolimskiego z Akką i Jerozolimą.
