NIe wiem jak tu się znalazałm może przyleciałam helikopterem albo przypłyenełam statkiem a może sama o własnych siłach tutaj przypłynełam tak to trzecie przypuszczenie wydaje się najbardziej realisyczne. Siedzę sama jak palec na malutkiej, wąziutkiej brudnej zielonej ławeczce jest ochydna i śmierdzi rybami. Czyje się taka malutka i bezbornna nie dam rady nic zrobić gdyż jestem za bardzo zmęczona. Najchętniej położyłabym się na moim wygodnym mięciutkim łóżku w domu i zasneła śniąc o czym pięknym. Mineło już 5 godzin a ja nadal nie wiem co z sobą począć nie będę krzyczeć bo to nic nie da nikt mnie nie uslyszy. Zaczełam płakać byłam bezradna nie wiedziałam co zrobić. Nikogo tu nie było byłam głodna i spragniona wody. Po krótkim namyśle podeszłam do wody i wziełam do rąk wody pijąc ją wielkimi łykami. Na tej głupiej wyspie siedzę już chyba 100 lat zaczeło się ściemniać a mi było zimno i coraz bardziej burczało mi w brzuchu. Bałam się że ktoś mnie porwie zabije a potem wrzuci do wody. Zaczełam bać się wody każdy powiew waitru wywieral na moim ciele ciarki bałam się dotyku piasku. Zaczełam płakać i nawet nie wiem kiedy zasnełam. Nie wiem jak wróciłąm do domu ale ciągle boje sie najdelikatniejszego dotknięcia moja dusza nie jest taka jak przed wycieczka na bezludna wyspe.
