Skoro prosisz:) Drogi Krzysiu! Chciałam Ci opowiedzieć o miejscu, którego już nigdy nie zapomnę. Pewnego dnia wybrałam się z rodzicami i przyjaciółmi nad jezioro. Oczywiście rodzice wybrali jakąś przepełnioną ludźmi plażę i tam rozłożyli nasze rzeczy. Dzień był upalny, a na plaży - wielki hałas. Wokół biegały dzieci i nic nie wskazywało na to, bym mogła choć na chwilę odpocząć. W samo południe, gdy słońce najbardziej doskwierało postanowiłyśmy z Dominiką - moją przyjaciółką, rozejrzeć się dookoła jeziora. Niestety, oczywiście zgubiłyśmy się. Długo szukałyśmy drogi powrotnej, aż w pewnym momencie doszłuśmy nad piękną, małą zatoczkę. Była ona otoczona liśćmi drzew tworząc magiczną altanę. Akurat słońce zachodziło. Woda i niebo były pomarńczowo - fioletowe, jezioro wydawało się być taflą magicznego lustra. Wtem zobaczyłyśmy plażę, z której wyruszyłyśmy. Udało się nam. Znalazłyśmy rodziców i w dodatku trafiłyśy do tak magicznego miejsca. Czy to nie cudowne? Żałuj, że Cię z nami nie było. Ten widok utkwi mi w pamięci na zawsze. Twoja przyjaciółka, Ala
