Kilka słow o powstaniu wojennym i solidarności . Proszę. Ważne na dzisiaj !

HISTORIA Na wieść o tworzeniu polskiej dywizji w Sielcach nad Oką Polacy ze wszystkich zakątków ZSRR ruszyli, aby wstępować do nowo formowanych oddziałów. Na dowódcę 1 Polskiej Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki został wyznaczony płk Zygmunt Berling, który 14 maja 1943 roku wydał swój 1 Rozkaz Operacyjny. Nowo tworzonemu wojsku nadano polski charakter. W związku z tym, podobnie jak w wojsku II Rzeczypospolitej, obowiązywał w nim: hymn polski, umundurowanie, odznaki, większość regulaminów, musztra oraz komenda. Także mimo sprzeciwów władz sowieckich oraz większości komunistów polskich, wprowadzono do obyczaju i ceremoniału Kościuszkowców praktyki religijne. Pierwsza przysięga żołnierzy 1DP odbyła się 15 lipca 1943r. w 533 rocznicę bitwy pod Grunwaldem, co nadawało tym bardziej polski charakter nowo tworzonemu wojsku. Natomiast negatywnie postrzegany był przez żołnierzy fakt, że większość oficerów była pochodzenia rosyjskiego, lecz taki stan rzeczy dawał władzom radzieckim dodatkową gwarancję pełnej kontroli nad formowanym Wojskiem Polskim. Zgodnie z przyjętym planem w 1 dywizji szkolenie bojowe powinno zakończyć się w połowie września 1943r. W takim przypadku wymarsz dywizji na front mógł się zbiec z datą 17 września, a więc czwartą rocznicą agresji radzieckiej na Polskę. Stalin postanowił tego uniknąć i nakazał wymarsz dywizji na front 1 września 1943r. tj. w 4 rocznicę napaści Niemiec na Polskę. Wtedy to dywizja, weszła w skład Frontu Zachodniego gen. Sokołowskiego, który przydzielił ją w podporządkowanie dowódcy 33 armii gen. Gordowa z zamiarem użycia w operacji orszańskiej. W październiku 1943r. dywizja została przegrupowana w okolice wsi Lenino, gdzie miała przejść swój chrzest bojowy. W myśl rozkazu dowódcy 33 armii gen. Gordowa zadaniem jej było przełamać obronę niemiecką w pasie 2km na odcinku: Połzuchy, wz. 215,5, a następnie nacierać w kierunku: Łosiewa i Czurniłowa. Prawy sąsiad 42 dywizja piechoty oraz lewy 290 dywizja piechoty rosyjskiej miały za zadanie nacierać równolegle z naszą dywizją. Zadanie to było niewykonalne, ponieważ siły ich były zbyt małe, 42 dywizja liczyła 4646, a 290 dywizja 4345 żołnierzy, przy liczebności 1DP ok. 12 400 żołnierzy. Sytuacja ta miała bezpośredni wpływ na przebieg bitwy. Bitwa pod Lenino rozpoczęła się o godz. 6.00 rozpoznaniem poprzez walkę 2 i 3 kompanii 1 batalionu piechoty W wyniku tego ataku kompanie straciły ok. 50% stanów osobowych żołnierzy. Ze względu na mgłę przygotowanie artyleryjskie rozpoczęło się dopiero o godz. 9,20, a nie jak planowano o 8,00. Po zakończeniu przygotowania artyleryjskiego o godz. 10,30 sygnał zielonej rakiety uruchomił 1 i 2 batalion piechoty do natarcia. Poszczególne punkty oporu wojsk hitlerowskich były raz zdobywane przez oddziały polskie, a następnie tracone w wyniku kontrnatarcia wojsk niemieckich. W wyniku braku jakichkolwiek sukcesów dywizji rosyjskich znajdujących się na skrzydłach oddziałów polskich gen. Berling zażądał od dowództwa rosyjskiego wycofania 1DP z walki. Ponieważ dywizja poniosła w bitwie ogromne straty i istniało zagrożenie, że nastąpi dalsza utrata zgrupowanego w niej aktywu, Stalin przychylił się do prośby generała. Decyzja ta dotarła do gen. Berlinga 13 października o godz. 17.00. 1 Dywizja w bitwie pod Lenino straciła 3054 żołnierzy, to jest 23,7% ogólnego stanu. O tak dużych stratach zdecydowały: subiektywne decyzje dowództwa 33 armii , pewne braki w wyszkoleniu żołnierzy, brak wsparcia lotniczego, nieuzasadnione skrócenie przygotowania artyleryjskiego oraz słabe wyniki natarcia sąsiadujących dywizji radzieckich. Mimo tego bitwa pod Lenino pokazała, iż żołnierz polski potrafi walczyć nie szczędząc krwi ani życia. Po zakończeniu bitwy zdziesiątkowaną 1 DP ześrodkowano w okolice Smoleńska, gdzie dalej odbywała szkolenie programowe. 19 listopada 1943 roku nowym dowódcą dywizji został płk Wojciech Bewziuk. W marcu 1944 roku wraz z nowo utworzonym 1 Korpusem WP została 1DP ześrodkowana w okolice Żytomierza i Berdyczowa i zgodnie z dyrektywą z dnia 29 kwietnia 1944 roku będąc w składzie 1 Armii WP podporządkowana została 1 Frontowi Białoruskiemu dowodzonemu przez gen. K. Rokossowskiego. W kolejnych dniach wraz z wojskami 1FB dywizja posuwała się w kierunku zachodnim, aby 23 lipca 1944 roku przekroczyć rzekę Bug. W rezultacie, po ponad trzystukilometrowym , nieprzerwanym marszu dofrontowym trwającym od 15-ego do 27-ego lipca , dywizja osiągnęła rubież Wisły i w dniu 2 sierpnia dokonała próby uchwycenie przyczółka w rejonie Dęblina. Po przemieszczeniu się w kierunku północnym w dniu 26 sierpnia prowadziła dalsze działania bojowe nad Wisłą w rejonie między rzekami: Wilga i Świder. W dniu 5 września 1944r. dywizja została czasowo wyłączona ze składu 1 AWP i podporządkowana dowódcy 47 armii radzieckiej, aby w dniach 10 – 15 września toczyć krwawe boje o wyzwolenie prawobrzeżnej Warszawy – Pragi. Następnie, od lutego 1945 roku dywizja walczyła o Wał Pomorski, dokonała forsowania Odry oraz wzięła udział w szturmie Berlina. Po zakończeniu działań wojennych dywizja została skierowana w rejon województwa białostockiego z zadaniem stabilizacji życia społecznego i gospodarczego. W 1948 roku sztab i część jednostek dywizji rozmieszczono w okolicach Warszawy. (NIECH ADMIN SIE NIE CZEPIA)   Solidarność - wspólnota działania, podyktowana wspólnotą interesów.