Henryk VIII (ur. 28 czerwca 1491 w Greenwich, zm. 28 stycznia 1547 w Londynie) – król Anglii od 22 kwietnia 1509 do końca życia, lord Irlandii w latach 1494-1542, następnie król Irlandii 1542-1547. Drugi monarcha z dynastii Tudorów (po swoim ojcu, Henryku VII). Słynny z powodu założenia Kościoła Anglikańskiego i swoich sześciu żon.Henryk urodził się w pałacu Placentia w Greenwich jako trzecie dziecko Henryka VII i Elżbiety York. Tylko troje spośród sześciorga rodzeństwa – Artur (książę Walii), Małgorzata i Maria – dożyło dorosłości. Jego ojciec został królem drogą podboju, ale umocnił swoją pozycję poprzez małżeństwo z Elżbietą, siostrą Edwarda V. Już we wczesnym dzieciństwie Henryk otrzymał wiele tytułów szlacheckich (w 1493 r.: konstabl zamku Dover, Lord Strażnik Pięciu Portów (Lord Warden of the Cinque Ports), w 1494 r.: książę Yorku, Lord Marszałek Anglii (Earl Marshal of England) i Lord Namiestnik Irlandii (Lord Lieutenant of Ireland))W 1501 r. uczestniczył w ślubie swojego starszego brata Artura z Katarzyną Aragońską, mających wtedy odpowiednio 15 i 16 lat. Nowożeńcy wyjechali do Walii, jak było wtedy w zwyczaju dla następcy tronu i jego małżonki, ale Artur wkrótce zachorował i umarł. Wskutek tego, w wieku lat jedenastu, Henryk został prawowitym następcą tronu. Wkrótce potem ogłoszono go księciem WaliiHenryk urodził się w pałacu Placentia w Greenwich jako trzecie dziecko Henryka VII i Elżbiety York. Tylko troje spośród sześciorga rodzeństwa – Artur (książę Walii), Małgorzata i Maria – dożyło dorosłości. Jego ojciec został królem drogą podboju, ale umocnił swoją pozycję poprzez małżeństwo z Elżbietą, siostrą Edwarda V. Już we wczesnym dzieciństwie Henryk otrzymał wiele tytułów szlacheckich (w 1493 r.: konstabl zamku Dover, Lord Strażnik Pięciu Portów (Lord Warden of the Cinque Ports), w 1494 r.: książę Yorku, Lord Marszałek Anglii (Earl Marshal of England) i Lord Namiestnik Irlandii (Lord Lieutenant of Ireland)). Henryk VII wciąż pragnął podtrzymać związek matrymonialny między Anglią a Hiszpanią poprzez małżeństwo swego syna z Katarzyną. Jednakże, aby poślubić wdowę po bracie, książę Walii musiał najpierw otrzymać dyspensę od papieża. Katarzyna utrzymywała, że jej pierwsze małżeństwo nie zostało skonsumowane; gdyby mówiła prawdę, nie byłaby wymagana dyspensa. Mimo to, zarówno strona angielska, jak i hiszpańska uznały konieczność jej uzyskania, aby oddalić wszelkie wątpliwości co do ważności małżeństwa. Ze względu na niecierpliwość królowej Izabeli, matki Katarzyny, papież pospiesznie wydał bullę, w której udzielał dyspensy. I tak oto, czternaście miesięcy po śmierci męża, Katarzyna zaręczyła się z księciem Walii. W roku 1505 Henryk VII stracił jednak zainteresowanie sojuszem z Hiszpanią i młody książę Walii został zmuszony do oświadczenia, że zaręczyny zorganizowano bez jego zgody.
