Achilles jest jednym z głównych bohaterów homeryckiej Iliady – i jest niewątpliwie postacią kontrowersyjną. Syn Zeusa, aczkolwiek posiadający ludzką matkę – a więc półbóg – największy wojownik Wojny Trojańskiej był zbudowany idealnie. Czysta idea greckiego herosa – przynajmniej jeśli mowa o aparycji. Słynął na całą Helladę z niecodziennej urody oraz ogromnej siły i szybkości – zyskał nawet przydomek ‘‘szybkonogi’’. Posiadał wszystkie fizyczne przymioty jakie mogły być potrzebne rycerzowi – a najważniejszym z nich była cecha, którą nabył dzięki swej matce – Tetydzie, poprzez zanurzenie w wodach rzeki na pograniczu światów. Dzięki tej kąpieli zyskał niesamowitą wytrzymałość i odporność na ciosy – był dzięki temu niemal niepokonany w walce – oczywiście ten układ miał jedną mała, ale istotną wadę – był nią ‘‘uchwyt’’ za jaki go matka trzymała podczas moczenia w Styksie – czyli owa słynna pięta. Jeśli zaś chodzi o atrybuty duchowe, Achilles już nie prezentował się tak wspaniale – oczywiście, miał sporo cech pozytywnych – był przede wszystkim wyjątkowo odważny, można by rzec heroiczny, przebiegły... i tu zaczynają się schody, bo owa przebiegłość dość negatywnie się objawiała w nieuczciwej walce. Także po części bezmyślność i nieodpowiedzialność charakteryzowały homeryckiego herosa – przecież pośrednio przyczynił się do przechylenia się szali zwycięstwa na korzyść obrońców Ilionu oraz do śmierci swego przyjaciela. A już na pewno pełna szału nienawiść i pogarda wobec Hektora – powodowana częściowo chęcią zemsty – oraz brak poszanowania dla zwłok swego przeciwnika... Następuje jednak w Achillesie pewna przemiana na lepsze, ale dzieje się to dopiero na sam koniec eposu – albo też, patrząc z drugiej strony, epos kończy się tą przemianą duchową największego wojownika wśród Achajów. Reasumując, ten grecki heros nie jest postacią, która może i / lub powinna być oceniana jednoznacznie.
