- struktura przestrzenna w ekologii sposób rozlokowania osobników populacji w środowisku w danym przedziale czasowym. Występują trzy typy lokalizacji przestrzennej osobników: rozmieszczenie losowe (jest typowe dla nielicznych gatunków, np. krocionogów w ściółce leśnej), rozmieszczenie równomierne (w przyrodzie występuje rzadko, np. turzyca piaskowa, pingwiny, mewy), rozmieszczenie skupiskowe (jest najczęstsze i cechuje się tendencją do tworzenia stad zwierząt lub kęp roślin, np. flamingi, dęby). Na rozmieszczenie osobników populacji mają wpływ warunki klimatyczne, dostępność pokarmu, wzajemne stosunki osobników populacji, ich związki z osobnikami innych gatunków. - równowaga dynamiczna -stan przyrody, a ściślej wielu jej części (ekosystemów, biocenoz), w którym dzięki mechanizmom samoregulacji (opartych na wzajemnych oddziaływaniach organizmów, przepływie energii i obiegu materii) liczebność populacji, skład gatunkowy podlegają wahaniom tylko w pewnym zakresie i mogą powracać do stanu optymalnego oraz dostosowywać się do zmieniających się warunków; równowaga w przyrodzie nie oznacza bezruchu, ale utrzymywane stale wzajemne zrównoważenie wszystkich zmieniających się czynników – gdy jakiś organizm (populacja, biocenoza) coś zyskuje (zdobywa) przez to ogranicza inny organizm (populację, biocenozę); dzieje się tak dlatego, że żywe organizmy nie mogą ani wytworzyć ani zniszczyć materii oraz energii - wszystko co wezmą ze środowiska i tak w końcu oddadzą w tej samej dokładnie ilości.
