Ratusz w Sandomierzu – wzniesiono wkrótce po najeździe Litwinów w 1349 r. Pierwotnie gotycki, był budowlą na planie kwadratu zwieńczoną wysoką ośmioboczną wieżą. Cześć południowa, najstarsza (na niej zegar słoneczny) pochodzi z tego okresu. W XVI w. został rozbudowany w formę wydłużonego prostokąta, a następnie zwieńczony attyką. Wieża została dobudowana w wieku XVII. W ratuszu mieści się oddział Muzeum Okręgowego, Urząd Stanu Cywilnego, w podziemiach klub "Lapidarium". Obok znajduje się wyjście z trasy podziemnej Z XVI w. pochodzi attyka trójstrefowa, której autorstwo przypisywane jest Janowi Maria Padowano. Naroża attyki zdobią głowy przedstawiające cztery stany. W nocy podświetlone elementy zwieńczenia attyki rzucają cień na wieżę i można dostrzec dwie postacie na jej tle. Na ścianie południowej ratusza znajduje się zegar słoneczny wykonany w technice sgraffito przez Tadeusza Przypkowskiego (1958), byłego właściciela muzeum zegarów w Jędrzejowie. Od strony wschodniej przed ratuszem stoi figura Matki Boskiej Niepokalanej z 1776 r. wniesiona na pamiątkę misji świętej w 1770 r. O godzinie 12.00 z wieży ratuszowej rozbrzmiewa hejnał sandomierski. renesansowe kamienice w kazimierzu dolnym Na prawym brzegu Wisły, lśni najcenniejsza i najpiękniejsza dawna rezydencja magnacka-Zamek w Baranowie Sandomierskim. Ten imponujący obiekt architektury renesansowej, jest jednym z najlepiej zachowanych w Europie. Zamek został wzniesiony pod koniec XVI wieku, w miejscu średniowiecznego, obronnego dworu rycerskiego. W XV wieku, dwór baranowski należał do szlacheckiej rodziny Baranowskich. Na przełomie XV/XVI wieku, właścicielem Baranowa został wielkopolski ród Górków. W 1569 roku, Stanisław Górka sprzedał dobra baranowskie Rafałowi Leszczyńskiemu. Obecny kształt Zamku stanowi imponujący dowód wytwornego stylu zamożnej rodziny Leszczyńskich. Wspaniałą architekturę Zamku ukształtowaną na wzór królewskiego Wawelu "Mały Wawel" zawdzięczamy najprawdopodobniej włoskiemu architektowi i rzeźbiarzowi Santi Gucci’emu. Ostatnim właścicielem Zamku z rodu Leszczyńskich był Rafał X, którego syn-Stanisław Leszczyński był królem Polski. Zamek w Baranowie Sandomierskim przechodził kolejno w posiadanie rodzin: Wiśniowieckich, Sanguszków, Lubomirskich, Małachowskich, Potockich i Krasickich. W 1867r. wystawione na licytację dobra baranowskie, nabył Feliks Dolański. Następnie Zamek dziedziczy Stanisław Dolański, który postanawia zniszczony po pożarze w 1898r. obiekt odrestaurować. Pod kierunkiem krakowskiego architekta Tadeusza Stryjeńskigo, przeprowadzono zmiany w rozkładzie pomieszczeń. W tym czasie m.in. w narożnej komnacie parteru, urządzono secesyjną Kaplicę. Kaplica została ozdobiona imponującymi witrażami Józefa Mehoffera oraz ołtarzem z wyjątkowym obrazem Jacka Malczewskiego „Matka Boska Niepokalana”. W posiadaniu rodziny Dolańskich Zamek pozostał do II wojny światowej. Po zniszczeniach dokonanych podczas drugiej wojny światowej, Zamek został w latach 1959-1969 odbudowany i odrestaurowany przez Państwo pod kierunkiem prof. Alfreda Majewskiego. Następnie obiekt przekazano Kopalniom i Zakładom Siarki „Siarkopol” w Tarnobrzegu. Wzniesiony przez ród Leszczyńskich, niepowtarzalny Zamek w Baranowie Sandomierskim, jest budowlą trzykondygnacyjną. Obiekt założony jest na planie prostokąta, z czterema okrągłymi basztami w narożach oraz prostokątną wieżą pośrodku ściany frontowej. Trzy trakty mieszkalne: od północy, wschodu i zachodu, zamknięte ścianą parawanową od południa, obejmują wewnętrzny dziedziniec otoczony pięknymi dwukondygnacyjnymi krużgankami. Wnętrza Zamku dekorowane są przez Jana Chrzciciela Falconiego oraz Tylmana z Gameren. Od 1997 roku właścicielem Zespołu Zamkowo-Parkowego jest Agencja Rozwoju Przemysłu S.A. w Warszawie. Kamienice Renesansowe w Kazimierzu Dolnym - powstały w XVII wieku. Ich właścicielami byli bracia Mikołaj i Krzysztof Przybyłowie, którzy przyozdobili je wizerunkami swoich świętych patronów (stąd nazwy). Obie mają identyczny układ fasad: przyziemie z podcieniem o trzech arkadach i piętro z trzema oknami. Fasady przyozdobiono płaskorzeźbami postaci ludzkich i zwierzęcych a także ornamentami roślinnymi. Tutaj mieszają się chrześcijaństwo i mitologia, średniowieczne fantazje i renesansowe groteski. Jednym słowem cała epopeja wykuta w wapniaku i wymodelowana w zaprawie tynkowej. Dach budynków zamaskowano wysokimi attykami. Składają się one z dwóch kondygnacji oddzielonych od siebie potężnym gzymsem. Prawdopodobnie ich duże rozmiary miały sprawiać wrażanie, że domy są wyższe niż w rzeczywistości. Kaplica Zygmuntowska na Wawelu w Krakowie - zwana także Królewską, Rorantystów i Jagiellońską, p.w. Wniebowzięcia NP Marii oraz św. Barbary ? jedna z 19 kaplic, otaczających Katedrę Wawelską. Niemiecki historyk sztuki A. Essenwein (XIX w.) nazwał ją perłą renesansu z tej strony Alp. Jest to przykład florenckiej architektury renesansowej poza Włochami. rynek w zamosciu Jeden z największych i najbardziej niesamowitych XVI-wiecznych placów w Europie. Jak przystało na miasto idealne, Rynek ma wymiary 100 x 100 m, przy każdej pierzei, z której odchodzi jedna ulica, stoi po osiem pięknych kamienic podcieniowych. Zachowały one renesansowe portale, drewniane stropy i polichromie. Z całej zabudowy rynkowej na plan pierwszy wysuwa się zamojski Ratusz, którego wieża wspina się na wysokość 52 m, a dodatkowo wzrok przykuwają misterne schody, prowadzące do wejścia głównego. Właśnie przed tymi oświetlonymi schodami w czerwcowe i lipcowe wieczory ożywa Zamojskie Lato Teatralne i odgrywane są przedstawienia. Każda z kamienic rynkowych ma swoją bogatą i ciekawą historię. Cztery z nich - tzw. kamienice ormiańskie kryją w swych wnętrzach Muzeum Zamojskie. Ratusz w Poznaniu po raz pierwszy pojawił się w dokumentach w 1310 roku jako Domus consulum. Jego budowę zakończono około 1300 r. za panowania Wacława II Czeskiego. Był to jednopiętrowy gotycki budynek wzniesiony na planie kwadratu. Z tego okresu zachowały się piwnice. Rozbudowano go w XV wieku. W 1504-1508 przebudowano wnętrza. Wieżę wzniesiono na przełomie XV i XVI wieku na ówczesnym północno-zachodnim narożniku. W 1550 Rada Miejska podpisała umowę na gruntowną przebudowę, połączoną z rozbudową ratusza, z tesyńskim architektem Janem Baptystą di Quadro z Lugano.Prace nad rozbudową trwały do 1560 r. Di Quadro podwyższył budynek o jedną kondygnację, rozbudował w kierunku zachodnim, dodał attykę i trzykondygnacyjną loggię. W latach 1781-1784 dzięki staraniom Komisji Dobrego Porządku ratusz poddano gruntownej renowacji. Otrzymał wówczas kształt, który zasadniczo prezentuje dziś. Wieżę zwieńczono klasycystycznym hełmem projektu Bonawentury Solariego, a wykonania Antoniego Höhne. Na szczycie umieszczono białego orła (o wymiarach: rozpiętośc skrzydeł 2m, wysokość 1,8 metra). Na wschodniej elewacji Franciszek Cielecki namalował wizerunki królów z dynastii Jagiellonów, a pod wieżyczką środkową umieszczono kartusz z królewskimi inicjałami SAR (Stanislaus Augustus Rex). Kolejny poważny remont przeprowadzono w latach 1910-1913, kiedy zniszczono renesansowe polichromie, zastępując je czarnym boniowaniem, uznając, że nie przystoją "poważnemu charakterowi miasta północnoniemieckiego", jednak w 1913 r. na wieżę powróciły koziołki. Podczas walk o Poznań w 1945 r. ratusz poważnie ucierpiał. Wieża zawaliła się aż do czworobocznej gotyckiej podstawy, a wnętrze zostało uszkodzone przez wybuch bomby fosforowej. Renowację przeprowadzono w latach 1945-1954. Przywrócono wówczas renesansowy charakter elewacji, dodając jednak na attyce cytaty z Konstytucji PRL. Orzeł, który przetrwał II wojnę światową w ukryciu, powrócił na wieżę w 1947 r. Obecny mechanizm koziołków pochodzi z końca XX wieku (wymieniono go również w 1954). Koziołki bodą się codziennie o godzinie 12.00. Wygląd jak najbliższy projektowi J. B. di Quadro ze zmianami powstałymi po remoncie Komisji Dobrego Porządku przywrócił remont, który trwał w latach 1992-2002. Ratusz Poznański jest uznawany za najładniejszą budowlę renesansową na północ od Alp. Fasada zwrócona jest na wschód - ku Warcie. Jej charakterystyczna, trójkondygnacyjna loggia jest bogato zdobiona. We wnętrzach ratusza ma swoją siedzibę muzeum Miasta Poznania, w którym możemy podziwiać zbiory rzemiosła artystycznego, fragmenty rzeźb, obrazy. Wnętrze ratusza zajmuje obecnie Muzeum Historii Miasta Poznania, będące oddziałem poznańskiego Muzeum Narodowego.
