Wojny z Niemcami po smierci Ottona 2.   Prosze o pomoc

Po śmierci Ottona III w styczniu 1002 roku1 do władzy w Niemczech doszedłksiążę bawarski Henryk IV zwany Henrykiem II (06.VI.1002)2. Niestety, wraz ze zgonemcesarza zakończył się okres dobrej współpracy pomiędzy Polską a CesarstwemNiemieckim. Polityka Ottona III umożliwiała polskiemu władcy, BolesławowiChrobremu, zrzucenie wszelkiej zależności od państwa niemieckiego, w tym powinnościwasalnych utrzymywanych jeszcze od czasu panowania Mieszka I, który to wedługThietmara Merseburskiego płacił trybut z ziem Polan ”... usque in Vurta fluvium”3.Złamanie dotychczasowych zasad relacji bilateralnych ostatecznie miało miejsce w czasieZjazdu Gnieźnieńskiego w 1000 roku. Thietmar, niechętny polskiem1 władcy, zapisał potym wydarzeniu znamienne zdanie, w którym dał wyraz osobistej niechęci do Chrobregostwierdzając: „Deus indulgeat imperatori, quod tributarium faciens dominum”. Od tegomomentu państwo Polan stało się równorzędnym partnerem w uniwersalistycznej polityceówczesnego cesarza4. Wzrost znaczenia Polski w Europie umożliwiał młodemu państwuprowadzenie dalszej ekspansji na terenach północno – zachodniej Słowiańszczyzny.Momentem przełomowym w stosunkach polsko – niemieckich, jak jużwspomnieliśmy, była śmierć ostatniego z Ottonów. Nie wszyscy bowiem zadowoleni byliz prowadzonej przez imperatora polityki. Szczególną niechęcią darzono nowy kurs wBawarii oraz częściowo nawet w Saksonii, czego dowodem była próba powstania Sasóww zimie 1001 – 1002 roku5. Panowie wschodnio – niemieccy obawiali się umacnianiaPolski na wschodnich rubieżach Cesarstwa Niemieckiego, a przede wszystkim penetracjiziem zachodniosłowiańskich przez formujące się państwo polskie. Na bazie tegoniezadowolenia władzę zagarnął Henryk, przedstawiciel wrogiej Ottonom opozycjibawarskiej6.