napisz informacje o głównych szkołach filozoficznych.

Sofiści – powstała w V w. p. n. e. w Atenach szkoła filozoficzna, której głównymi reprezentantami byli: Protagoras, rozwijający teorię filozoficzną bytu i poznania oraz Gorgiasz proponujący nową koncepcję estetyczną. Platonicy, platończycy – filozofowie, teolodzy i uczeni innych dyscyplin, rozwijający w swoich doktrynach idee, tezy i wątki myślowe zawarte w filozofii Platona. Arystotelicy – koncepcje i nurty filozoficzne nawiązujące do całości lub części poglądów Arystotelesa. W starożytności arystotelizm reprezentowali początkowo działający w Likejonie w IV/ III w.p.n.e. tzw. perypatetycy: Teofrast z Eresos, Eudemos z Rodos, Straton z Lampsakos, kontynuowali głównie rozpoczęte przez mistrza badania w zakresie nauk szczegółowych. Stoicy – nawiązująca do cyników grecka szkoła filozoficzna założona w III w.p.n.e. przez Zenona z Kition, który nauczał w ateńskim Portyku Malowanym – Stoa Pojkile, stąd nazwa szkoły. Stoicy twierdzili, że istnieje tylko byt materialny, lecz rozróżniali w każdej rzeczy: bierny substrat oraz pneumę, czyli materię czynną. Epikurejczycy – uczniowie szkół epikurejskich (od 306 r.p.n.e. do IV w.), zwolennicy i kontynuatorzy Epikura. W swoich rozważaniach podejmowali głównie problemy etyczno – psychologiczne, socjologiczne i metodologiczne. Główni przedstawiciele: Metrodor z Lampsakos, Zenon z Sydonu, Lukrecjusz. Cynicy – szkoła filozoficzna założona przez Antystenesa z Aten. Jej twórca głosił, że cnota jest czymś zdobywanym na stałe przez wiedzę łączoną z praktycznym działaniem. Cnotliwy mędrzec jest wolny – prawem dla niego jest tylko natura. Cynicy za cel życia uważali nauczanie moralności wśród ludności pochodzenia plebejskiego. Sceptycy – rozwijająca się przez pięć wieków grecka szkoła filozoficzna zapoczątkowana przez Pirrona (około 365 – 275 p.n.e.). Głównymi przedstawicielami szkoły byli: Tymon z Fliuntu, Arkesilaos z Pitane i Karneades z Kyreny. Sceptycy uważali, że nie można dociec prawdy o żadnej rzeczy, należy więc powstrzymywać się od wydawania jakichkolwiek sądów o rzeczywistości – taka postawa daje spokój prowadzący do szczęścia.