Decyzja podjęta przez Zygmunt Starego w 1525r. jest do dnia dzisiejszego bardzo szeroko kwestionowana. Jednak ja uważam, że postąpił on słusznie, a złożyło się na to wiele czynników. Warto pamiętać, że Zygmunt Stary był gorliwym katolikiem i zgadzając się na dalsze istnienie byłego państwa zakonu było bardzo chrześcijańskim gestem. Do tego Albrecht Hohenzollern był bliskim krewnym naszego króla. W pakcie, który świadczył o sekularyzacji ziem zakonu zawarto klauzulę na mocy, której władca Prus był zobowiązany do pomocy wojskowej, a w tamtych trudnych czasach każdy sojusznik był na wagę złota. Władca ten musiał także płacić podatki i uiszczać danine, co wzbogacało nas budżet. Co prawda 150 lat później w 1657. na mocy traktatów welawsko bydgoskich Prusy dostają się w ręce Branderburczyków, a następnie biorą udział w 3 rozbiorach Polski to trudno konsekwencjami tymi obarczać Zygmunta I. Skąd władca ten miał wiedzieć, że nieodpowiednia polityka kolejnych królów doprowadzi do uniezależnienia się Prus, a sami oni wezmą udział w 3 rozbiorach Polski.
