Redaktor: Panie Santiago, jakie jest Pana zajęcie? Santiago: Jestem rybakiem. Mieszkam w Golfstromiei łowię tu ryby od dzieciństwa. R: - Dlaczego został Pan rybakiem? S: - W naszej wiosce nie ma dużych możliwości, by znaleźć inne zajęcie. Mieszkamy nad morzem, więc to morze żywi nas i jest głównym źródłem naszego utrzymania. R: - Słyszałem, że ludzie w wiosce nazywają Pana "salao". Dlaczego? S: - Cóż, zdarzyło mi się przez 84 dni nic nie złowić, chociaż codziennie wypływałem w morze. Ludzie uznali więc, że jestem pechowcem i nazwali mnie salao - pechowiec. R: - I nie chciał Pan wtedy porzucić rybactwa? S: - Nie. Kocham morze i wierzę, że ono kocha mnie. R: - Czy ma Pan w wiosce jakichś przyjaciół? S: - No, tak w zasadzie to nie. Lubię samotność, a samotność chyba lubi mnie. R: - A chłopiec, nie jest Pana przyjacielem? S: - Tak, Manolin to faktycznie mój jedyny przyjaciel. Prawdziwy przyjaciel. Taki, który wierzy we mnie, który mi pomaga, z którym na morzu jest lepiej niż z samotnością. R: - Co jeszcze kocha Pan poza morzem? S: - Baseball. Kocham ten sport i kocham Jankesów z Nowego Jorku. R: - Podobno jutro wypływa Pan w daleki rejs, samotnie. Dlaczego nie płynie Pan z przyjacielem? S: - Rodzice Manolina zakazali mu pływania ze mną; przez tego pecha. Płynę więc sam. R: - Nie jest pan już najmłodszy. Czy nadal chce pan wieść tak trudne życie? S: - Faktycznie, najmłodszy nie jestem. Mam już 85 lat. Ale cóż, takie jest życie rybaka. Ciężkie, samotne, stale na morzu. I raz przez wiele dni sieć jest pusta, by w kolejnych dniach bez większego wysiłku wyciągać sieci pełne ryb. Dlatego kocham morze.
