plan wydarzeń do opowieści biblijnych estera

Księgę Estery napisał nieznany nam autor, wiemy jednak, że opowiadanie, które ta księga zawiera, oparte jest na faktach i realiach historycznych. Znajdujemy tu opis pewnego wydarzenia z życia dworu króla perskiego Kserksesa, w którym główną rolę odegrała młoda Izraelitka, Estera oraz jej stryjeczny brat i opiekun, Mardocheusz. Jest możliwe, że to właśnie Mardocheusz (Mordochaj) spisał dzieje Estery. Księga Estery jest w pewnym sensie najbardziej niezwykłą księgą biblijną. Nie pojawia się w niej ani razu imię Boga; autor księgi konsekwentnie unika jakiejkolwiek wzmianki o Bogu. Wspomina się tu natomiast aż 192 razy króla perskiego, najpotężniejszego władcę ówczesnego świata. Nie zawiera ta księga ani jednej modlitwy, skierowanej do Boga, mówi natomiast o pogańskich przesądach i o szczegółach życia dworu wielkiego pogańskiego monarchy. Księga Estery jest niezwykła także z innego powodu. Jej nazwa wywodzi się od imienia kobiety. Tylko dwie księgi kanonu biblijnego swoją nazwę wzięły od imienia kobiety: Księga Rut i Księga Estery. Studiując Księgę Rut nazwaliśmy ją "Historią Miłosną Odkupienia". Księgę Estery możemy nazwać "Historią Miłosną Opatrzności". Historia odkupienia, którego dokonał Bóg, j e s t historią miłosną. My kochamy Boga, bo On nas wpierw umiłował. Dał nam siebie samego, w Chrystusie, dlatego, że nas miłuje. Księga Estery natomiast jest "Historią Miłosną Opatrzności". Bóg troszczy się o los świata, który stworzył, świata w którym żyjemy, troszczy się o los każdego z nas. Opatrzność Boża jest dowodem miłości Boga do nas, podobnie jak dowodem owej wspaniałej miłości jest odkupienie, zbawienie, dane nam w Jezusie Chrystusie. Przesłanie księgi Z lektury Księgi Ezdrasza i Księgi Nehemiasza wiemy, że na mocy dekretu króla perskiego Cyrusa lud izraelski, po siedemdziesięciu latach niewoli babilońskiej, mógł powrócić do Ziemi Obiecanej. Spośród kilku milionów Żydów powróciło do Jerozolimy jedynie kilkadziesiąt tysięcy. Ogromna większość Izraelitów pozostała poza Ziemią Obiecaną. Jak wiemy, naród wybrany został uprowadzony do niewoli babilońskiej z powodu swego nieposłuszeństwa względem Boga. Teraz, gdy dzięki Bożemu zrządzeniu Izraelici mogli powrócić do ojczyzny, po raz kolejny odmówili Bogu posłuszeństwa. Niespełna sześćdziesiąt tysięcy Żydów powróciło do Jerozolimy, i to o ich losach opowiadają Księga Ezdrasza i Nehemiasza, a także księgi prorocze Aggeusza i Zachariasza. Natomiast o kilkumilionowej rzeszy Izraelitów, którzy pozostali poza Ziemią Obiecaną, Biblia mówi bardzo niewiele. Dlatego tak ważna jest relacja Księgi Estery, która opowiada, choć bardzo fragmentarycznie, o losach tych ludzi. I właśnie w dziejach tej nieposłusznej Bożemu wezwaniu większości przejawia się w niezwykły sposób Boża opatrzność. Mimo ich nieposłuszeństwa, mimo iż nie powrócili do Ziemi, którą otrzymali na własność, Bóg jednak zatroszczył się o ich losy, ochronił ich przed zagładą. Księga Estery rysuje przed naszymi oczami wyrazisty obraz Bożej opatrzności. Ukazuje opatrzność Bożą w nowym świetle, podobnie, jak w niezwykle świeży, piękny sposób o miłości Bożej opowiada Księga Rut. Wszystkie wielkie prawdy ewangeliczne są w obrazowy sposób ukazane w Starym Testamencie. Na przykład Księga Wyjścia (Exodus) opowiada o Bożym dziele wybawienia, wyzwolenia z niewoli grzechu, Księga Jonasza zapowiada zmartwychwstanie Chrystusa, Księga Hioba ukazuje istotę prawdziwej pokory, skruchy. Księga Estery - powtórzmy - jest piękną opowieścią o Bożej opatrzności. Jak zdefiniować opatrzność, Bożą opatrzność? Generalnie możemy powiedzieć, że przejawia się w niej Boża myśl, Boży plan obejmujący dzieje całego stworzonego przez Niego świata. Bóg kieruje wszystkim, wszelkimi wydarzeniami, zjawiskami, procesami, czy to w świecie widzialnym, materialnym, czy też w świecie niedostępnym dla naszych zmysłów, świecie duchowym. W całym wszechświecie zostanie ostatecznie zrealizowana Boża wola. W Liście do Efezjan apostoł Paweł napisał o Bogu, że: "...dokonuje On wszystkiego zgodnie z zamysłem swej woli" ( 1, 11 ). Bóg kieruje historią, kieruje dziejami ludzkości i całego świata, i mimo że czasem wydaje się to nam trudne do zrozumienia, gdy widzimy tak wiele chaosu i zła, występującego na codzień, Bóg czuwa nad wszystkim, i ostatecznie zrealizuje swoją wolę, względem stworzonego przez siebie świata, tak, jak to zaplanował. Są trzy pojęcia, o których musimy pamiętać, gdy chcemy zdefiniować Bożą opatrzność. Pierwsze pojęcie, to stworzenie. Bóg stworzył świat, powołał go do istnienia, a stało się to za sprawą Jego stwórczego Słowa. Bóg rzekł - i stało się. Bóg stworzył swoim Słowem wszechświat, a jego drobną cząsteczką jest nasza galaktyka i planeta Ziemia, na której żyjemy. Nie ma innego logicznego wytłumaczenia istnienia wszechświata. Wszelkie naukowe dociekania prowadzą do punktu, w którym trzeba postawić sobie pytanie: czy możliwe jest, by świat powstał sam z niczego? Nie, tylko Bóg, wieczny i wszechmocny Bóg, mógł stworzyć wszechświat, zbudowany z atomów, cząsteczek, organizmów, materii i energii... W przeciwnym wypadku musielibyśmy przyjąć, że wszechświat jest wieczny, nieskończony, czemu przeczą odkrycia współczesnej nauki. Wszechświat nie mógł zrodzić się sam, z nicości. Powołał go do życia wszechmocny, wieczny, nieskończony Bóg. Bóg objawia nam tę prawdę w Biblii. Drugim pojęciem, o którym musimy pamiętać, jest Boża ochrona, Boże zachowywanie stworzenia, podtrzymywanie go przez Boga w ruchu. To nie jest tak, że Bóg stworzył świat i pozostawił go samemu sobie, jak gdyby przestał się nim interesować. W Biblii czytamy, że Jezus Chrystus, Boży Syn, który jest "odblaskiem chwały" Boga Ojca i "odbiciem Jego istoty", podtrzymuje wszystko "słowem swej potęgi" (Hebr. 1, 3 ). W Liście do Kolosan czytamy, że Chrystus "jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie" ( 1, 17 ). Tak więc Jezus Chrystus jest tym, który podtrzymuje wszechświat, sprawia, że wszechświat funkcjonuje, trwa, żyje. Pamiętajmy, że Chrystus powiedział o sobie: "Ja jestem drogą, prawdą i życiem " ( Jan 14, 6 ). Tak więc Bóg stworzył świat i podtrzymuje go, zachowuje i chroni. Trzecim kluczowym pojęciem jest pojęcie Bożej opatrzności. Bóg kieruje losami świata. Kieruje dziejami człowieka, wytycza przyszłość całemu stworzeniu. Ktoś obrazowo zdefiniował Bożą opatrzność jako "dłoń Boga w rękawiczce zdarzeń." Bóg jest podobny do pilota, trzymającego rękę na sterze samolotu, pędzącego w przyszłość. Bóg sprawił, że płacz niemowlęcia i instynkt macierzyński kobiety odwróciły losy historii. Płacz maleńkiego Mojżesza, niemowlęcia płynącego w koszyku po rzece Nil i wrażliwość córki faraona, przybywającej tam, by się wykąpać, sprawiły, że dzieje ludu izraelskiego, Bożego narodu wybranego, potoczyły się w takim kierunku, jak zaplanował to Bóg. Oto, jak w małych i wielkich sprawach, w historycznych i codziennych wydarzeniach objawia się Boża opatrzność. Księga Estery jest pięknym, biblijnym obrazem, ukazującym istotę opatrzności Bożej. Choć Boże imię nie pojawia się w tej księdze ani razu, każda jej strona jest pełna dowodów Jego działania. Księga ta opowiada o Bożej dłoni, sterującej losami człowieka, narodu i świata. Święto Purim Na pamiątkę zdarzeń, opisanych w Księdze Estery, zostało ustanowione żydowskie święto Purim. Jak wiemy, piękna Estera została wybrana przez króla perskiego na nową małżonkę. Dzięki temu, gdy wielki wezyr królestwa, Haman, zaplanował zagładę wszystkich Żydów na terenie Persji, Estera mogła udaremnić ten plan, interweniując u króla i uzyskując od niego wyrok śmierci na Hamana i innych nieprzyjaciół Izraela. Natomiast wezyrem Persji został stryjeczny brat i opiekun Estery, Mardocheusz, zwany też Mordochajem. Święto Purim, czyli święto "losów" wzięło swą nazwę od losów rzucanych przez Hamana, który w ten sposób chciał ustalić dzień zagłady Żydów. Święto Purim obchodzone jest według kalendarza żydowskiego, w dniach 14/15 miesiąca Adar, tj. na przełomie lutego i marca.