Właśnie weszłam, na wyspę, na której znajdował się Robinson Curoze. Rozględnęłam się i zauważyłam jakiś cień, okazało się, że to właśnie on. - Dzień dobry ! Czy to naprawdę pan jest Robinsonem Curoze ? - spytałam w niedowierzeniu. - Tak, dzień dobry. Jak mnie tu znalazłaś, siedze tu od kilku lat i czekam na taki cód, aż w końcu ktoś się zjawił. - Płynęłam właśnie do mojej rodziny, która mieszka nie daleko i zauważyłam z daleka na wyspie jakiegoś zagubionego człowieka, pana panie Robinsonie. Nie mogę uwierzyć, że to pan. Cały kraj mówi, że pochłąnęło pana morze. - A jednak nie, dziecko to długa historia.. - To może opowie mi ją pan za chwilkę - przerwałam mu. - niech pan weźmie manatki i wsiądzie na moją łódź. - Dziękuję Ci bardzo. - Nie ma za co, lubię pomagać ludziom.
