Władysław II Jagiellończyk (1456-1516), syn Kazimierza IV Jagiellończyka, król czeski od 1471, węgierski od 1490. Dzięki układom ojca z Jerzym z Podiebradu został wybrany na króla czeskiego. Toczył walkę z panującym na Węgrzech Maciejem Korwinem, zakończoną w 1479 pokojem w Ołomuńcu. Po śmierci Macieja (1490) został wysunięty przez magnatów węgierskich jako kandydat na króla i objął tron węgierski. Pod naciskiem Habsburgów zgodził się w 1515 na przyznanie im następstwa w Czechach i na Węgrzech po wygaśnięciu swych męskich potomków (wiedeńskie układy, 1). W czasach jego panowania miały miejsce zaburzenia w miastach czeskich (Praga 1483, Kutná Hora 1494-1496), na Węgrzech wybuchło wielkie powstanie chłopskie pod wodzą G. Dózsy (1514). Ludwik II (1506-1526), król Węgier i Czech od 1516, syn Władysława Jagiellończyka. W wieku 9 lat poślubił nieletnią Marię, wnuczkę cesarza Maksymiliana Habsburga, zgodnie z umową jagiellońsko-habsburską. Ślub dzieci w katedrze Św. Stefana w Wiedniu miał umocnić wpływy Jagiellonów w Europie Wschodniej. Ludwik II jako król Czech i Węgier bronił Węgier przed najazdem tureckim (1526). Przegrał decydującą bitwę z wojskami sułtana Sulejmana II Wspaniałego, która rozegrała się pod Mohaczem. Zginął w czasie ucieczki. Po śmierci bezdzietnego Ludwika upadł dynastyczny system Jagiellonów, Czechy i Węgry przeszły w ręce Habsburgów.
