Drogi pamiętniku! Tak właśnie, w tym oto więzieniu dorzywam kresu swojego życia. Siędząc na łóżku, któe ledwo się trzyma, przed sobą widząc kraty i klawisza. Przez jeden głupi błąd zrujnował mi się życie . Co teraz będzie z moją rodziną ? Przecież mam takie cudowne dzieci . Marcelinka moja prześliczna sześcioletnia córeczka. Blond włoski. I Adaś czteroletni synek. Przecież dzici nie mogą wychowywać się bez ojca ! Czy zaatakowanie posła to jest naprawdę taka straszna rzecz, że aż zasługuje na karę śmierci ? Tak więć mój pamiętniku. Przeżyłeśnie ze mną tyle lat ... Kochana Mario, żono ma najmilsza , jeżeli kiedy kolwiek po mojej śmierci przeczytasz to, to wiedz, że zawsze Cię kochałem i kocham . Wiedz, że byłaś moją pierwszą kobietą. Jak dzieci kiedyś dorosnąimożliwe, że to przeczytają, to chcę , żęby wiedziały , żękochałem je bardzo mocno. Moi ukachani, trzymajcie się,niech ten pamiętnik przypomina Wam tylko te miłe chwile. Żegnam się z Wami . Całuję mocna. Kocham Was ! Wasz Zbyszek.
