typ tkanki nabłonkowej. Składa się z kilku lub wielu warstw komórek. Wierzchnie warstwy tego nabłonka (złożone z spłaszczonych komórek) stale się złuszczają, a ich miejsce zajmują komórki pochodzące z warstw głębszych. Nabłonek pełni funkcję ochronną, zapobiegając mechanicznym uszkodzeniom tkanek leżących głębiej. Chroni je także przed czynnikami chorobotwórczymi (np. bakteriami, pierwotniakami) i przed wyschnięciem. Dzieli się na: * nabłonek płaski rogowaciejący – powierzchniową warstwę tworzą komórki płaskie, zrogowaciałe, zawierające dodatkowo keratynę nieprzepuszczalną dla wody i wzmagającą właściwości ochronne nabłonka (pokrywa powierzchnię ciała, zwany inaczej naskórkiem); * nabłonek płaski nierogowaciejący – podobny do poprzedniego, nie zawiera jednak warstwy rogowej na powierzchni (pokrywa jamę ustną, gardło, przełyk, pochwę, odbyt i przednią powierzchnię rogówki); * nabłonek sześcienny – zbudowany z kilku warstw komórek sześciennych (wyścieła ślinianki i gruczoły potowe); * nabłonek walcowaty – utworzony z kilku warstw komórek, z których najbardziej wierzchnie są komórki walcowate (wyścieła cewkę moczową męską i spojówkę); * nabłonek gruczołowy – tworzący gruczoły zewnątrz- i wewnątrzwydzielnicze (np. gruczoł sutkowy).
