Warunki natrualne Indii i Chin?

Kryteria człowieczeństwa 1. Morfologiczne: · Pionowa postawa ciała i chód dwunożny · Charakterystyczne uzębienie i budowa czaszki z wyraźnie powiększoną puszką mózgową 2. Zachowanie społeczne: · Zachowane z przeszłości w resztkach budowli praludzi · Posługiwanie się narzędziami z kamienia · Ślady działań magiczno- religijnych (groby Pierwszy człowiek: · AUSTRALOPITEK – 4 mln lat temu · HOMO ERECTUS – człowiek wyprostowany – 1 mln lat temu · HOMO SAPIENS NEANDERTALIS – 200 tys lat temu · HOMO SAPIENS SAPIENS – człowiek rozumny właściwy, żyjący ok. 40 tys lat temu, zaludnił wszystkie kontynenty Epoki Paleolit – epoka kamienia łupanego, człowiek jaskiniowy prowadzi koczowniczy tryb życia w grupach, trudni się łowiectwem i zbieractwem, są to formy zdobywania pożywienia, posiada broń i narzędzia z obrobionego kamienia i kości, uczy się wzniecać ogień Neolit- epoka kamienia gładzonego, człowiek prowadzi osiadły tryb życia w tzw. osadach rodowych, zajmuje się uprawą roli, udomowił zwierzęta (rewolucja neolityczna); Brąz – człowiek stosuje ogień do wytopu metali, występuje wyraźny podział pracy, na grupy społeczne (rolnicy, hodowcy, rzemieślnicy), powstają pierwsze organizacje państwowe i pierwsze pismo. Żelazo – człowiek umie wytapiać żelazo, upowszechnia narzędzia z metalu, włada pismem i żyje w organizacji państwowej. W rejonie Gór Świętokrzyskich jest skansen wytopu żelaza - Dymarki. Wspólnota plemienna – polegała na współdziałaniu społeczności w pracy i podziale jej owoców, rozpad wspólnoty nastąpił z chwilą podziału na klasy społeczne i po zwiększeniu możliwości produkcji. Jak liczono czas? Stworzenie pierwszego na ziemi kalendarza, który miał powstać ok. 3 tysiąclecia p.n.e. należy przypisać Egipcjanom. Umiejętność obliczania czasu, głównie na podstawie obserwacji astronomicznych, posiadali również Sumerowie i Babilończycy (Mezopotamia) oraz chińczycy. Kalendarz egipski dzielił się na trzy pory roku: echet, projet, szonu, oraz na 12 miesięcy, z których każdy miał 12 dni. Z czasem zaczęto dodawać do każdego roku po 5 dni w celu wyrównania rachuby czasu z latami słonecznymi. W starożytności bardzo różnie obliczano upływ czasu (rachuba oparta na ruchach księżyca, 12 miesięcy po 28 dni, Grecja każde państwo inaczej). Generalną zmianę w systemie obliczania czasu w ówczesnym świecie wprowadził w pierwszej połowie I wieku p.n.e. Juliusz Cezar (Rzym; 100 – 44 r. p.n.e). Na jego polecenie wprowadzono rok składający się z 12 miesięcy, które liczyły po 30 lub 31 dni, z wyjątkiem lutego, który liczył 28,29 dni (było to związane z fazami księżyca). Rok składał się z 365 lub 366 dni i liczył o 11 min 14 sek więcej niż rok słoneczny. Zgodnie z kalendarzem juliańskim, w XVI wieku różnica między rokiem kalendarzowym a słonecznym wynosiła 10 pełnych dni. Nowej reformy dokonał papież Grzegorz XII (pontyfikat 1502-1582), polegała ona na usunięciu 10 pełnych dni. W kalendarzu gregoriańskim po 4 października 1582 r. nastąpił 15 października. Najwcześniej reformę kalendarza przyjęły Włochy, Hiszpania, Polska, a najpóźniej Turcja (1917) i Rosja (1918). Chiny Początki Chin to drugie tysiąclecie p.n.e. Cywilizacja ta powstała w dorzeczu rzek: Huang-Ho i Jangcy. W Chinach powstały unikalne technologie w rzemiośle i tkactwie (jedwabniki, porcelana). W Chinach narodziło się pismo piktograficzne o dużej jakości znaków. W Chinach był jeden system wierzeń Konfucjanizm, będący zarazem doktryną polityczną. Zbudowano Wielki Mur Chiński aby odizolować Chiny od świata. Mezopotamia Tereny nad rzekami Tygrys i Eufrat stanowiły ośrodek tworzenia się jednej z pierwszych cywilizacji ludzkich. Otwartość terenów Mezopotamii powodowała, że ścierały się tam wpływy różnych kultur i bardzo często dochodziło do najazdów plemiennych plemion koczowniczych na ludność osiadłą. W 4000 r. p.n.e. na południu Mezopotamii osiedlili się Sumerowie. Oni właśnie uchodzą za twórców kultury ludzkiej na tym terenie. Przypisuje im się wynalezienie pisma klinowego i zastosowanie nowych technik uprawy roli, rzemiosła oraz tworzenie mitów i wierzeń, które zostały przyjęte przez inne ludy Mezopotamii. Wśród ośrodków, które przejęły po Sumerach supremację nad Mezopotamią była Babilonia i Asyria. Za główne zasługi mieszkańców Mezopotamii należy uznać rozwój astronomii i matematyki, również skomplikowane wierzenia (każdy z ludów osiedlających się na terenach Międzyrzecza przynosił ze sobą wiarę we własnych Bogów). Najpopularniejszymi bogami czczonymi w Mezopotamii byli bóg ASZUR (bóg narodowy Asyryjskiego państwa), MORDUK (bóg Babilończyków) oraz ISZTAR. Indie Najstarsze cywilizacje Indii powstawały w trzecim tysiącleciu p.n.e. w dorzeczu Indusu i Gangesu. Do dnia dzisiejszego zachowały się miasta najstarszej kultury Indii: HARAPA i MOHENDZO-DARO. Były to niegdyś potężne metropolie zbudowane z wypalanej cegły, posiadające kanalizację i wodociągi. Nie udało się wyjaśnić, w jaki sposób powstała ta cywilizacja, ani kto jest jej twórcą. Ok. 1500 lat p.n.e. tereny Indii zostały zajęte przez plemiona, które nazywały siebie ARIAMI czyli szlachetnymi. Cechą charakterystyczną stosunków społecznych wprowadzonych przez Ariów był podział całego społeczeństwa na 4 zamknięte grupy społeczne tzw. kasty (kapłanów, wojowników, rolników, służących). Poza kastami pozostawała ludność miejska i niewolnicy. Pod względem politycznym, do podboju Ariów, Indie były podzielone na wiele państw, które były zarządzane przez królów. Zjednoczone Wielkie Państwo Indyjskie powstało ok.312 r. p.n.e. i jego założycielem był Czandragupta. W VI w. p.n.e. tradycyjna religia Indii czyli braminizm została zastąpiona przez buddyzm.