na czym wzorowano pałace w sztuce barokowej potrzebne na teraz

Barok był to jeden z najbardziej złożonych a jednocześnie interesujących i fascynujących okresów w dziejach. Terminem barok określa się nurt historyczno-artystyczny, który dominował w Europie w XVII wieku. Nazwa została zaczerpnięta z architektury oraz sztuk plastycznych. Samo pojęcie „barok” pochodzi prawdopodobnie z języka portugalskiego (barocco) lub hiszpańskiego, gdzie słowo baruecco oznaczało w języku jubilerskim perłę o nieregularnym kształcie. Barok jest uważany za twór włoski, a ściślej mówiąc rzymski. Ówczesna sytuacja polityczna Europy spowodowała znaczne usamodzielnienie się Państwa Kościelnego. Było ono suwerenne i niezależne ekonomicznie. Dzięki temu stało się wraz ze swą stolicą, Rzymem, centrum kulturalnym Włoch. Czasy baroku to okres ścierania się poglądów, przeciwieństw i kontrastów-to właśnie znalazło odzwierciedlenie w charakterze epoki, w podkreśleniu wielorakości piękna. Nazwę epoki można więc przyjąć jako sugestię gustów i kanonów estetycznych czasów następujących po renesansie. Nieregularność, asymetria, ale jednocześnie piękno formalne i falistość linii-oto wyznaczniki sztuki baroku. Można zauważyć więc, że w swoim poczuciu piękna twórcy barokowi będą się przeciwstawiali renesansowemu umiłowaniu ładu i harmonii, klasycznemu kanonowi estetycznemu. Dlatego też w XIX wieku uformował się, często pokutujący do dzisiaj, pogląd oceniający dorobek tego okresu jako „upadek kryzysu sztuki, zdziczenie obyczajów”. Na tak negatywną recepcję baroku złożyło się wiele faktów, między innymi niski stan wiedzy o literaturze tamtych czasów. Nie wolno nam dziś zapomnieć, że wiele siedemnastowiecznych utworów pozostało aż do końca XIX stulecia(lub nawet początku XX!) w rękopisach, na przykład dzieła Wacława Potockiego czy Jana Morsztyna. Tło historyczne nowej epoki to przede wszystkim liczne wojny, wyniszczające cały kontynent, na przykład wojna trzydziestoletnia 1618-1664, oraz powodujące upadek poszczególnych państw (wojna z Moskwą, potop szwedzki i wojna z Turcją w Polsce). XVII wiek to w Rzeczpospolitej dodatkowo powolny upadek i ubożenie miast, zmniejszająca się rola mieszczaństwa jako warstwy społecznej. Istotną rolę w powstaniu i kształtowaniu się baroku odegrał sobór trydencki. Po jego zakończeniu w 1563 roku, Kościół znów stanowił liczącą się w Europie potęgę. Forma ideologicznej walki z reformacją, stanowiącą zagrożenie dla Kościoła katolickiego, miały być rozbudowane nabożeństwa, programowo okazałe kościoły. Tym samym sztuka religijna była traktowana jako „narzędzie propagandowe”, co wyraźnie formułowały postanowienia soboru. Stąd pierwsza faza baroku (1580-1620)zwana jest barokiem kontrreformacyjnym. Kontrreformacja objęła w zasadzie całą Europę, powodując coraz większą nietolerancję na tle religijnym. Istnieją indeksy ksiąg zakazanych, dostępnych jedynie za zgodą władz kościelnych, wszechpotężna staje się cenzura, zakazy druku „nieprawomyślnych” ksiąg i autorów, nasilają się prześladowania innowierców (konfiskata majątków, wypędzenie z kraju-na przykład arian z Polski w 1658 roku).