hej! nie wiem, czy się przyda, ale daję ;-) Moim zdaniem Antygona postąpiła właściwie. Jej losy pokazują nam, że zachowanie własnego życia na ziemi nie jest najważniejsze, liczą się także inne wartości. Antygona wykazała się wielką odwagą, grzebiąc zwłoki swojego brata, mimo zakazu króla. Zdawała sobie sprawę z konsekwencji swojego zachowania, rozważyła karę jaka może ją spotkać. Jej zachowanie nie było czysto spontaniczne, przemyślała swoją decyzję i mimo wszystko postanowiła podjąć działanie, jakie dyktowało jej serce. Dla Antygony najważniejsza jest rodzina. Nie postrzegała swoich braci w kategoriach lepszy – gorszy, jako bracia byli dla niej równi. Nie było istotne, który z nich sprzeciwił się porządkowi, który był winny śmierci drugiego. Antygona spełniła swój święty obowiązek, nie tylko jako ich siostra, lecz jako wierząca i pełna współczucia osoba. Moim zdaniem na podstawie lektury można stwierdzić, że nawet gdyby ta sprawa nie dotyczyła jej brata, postąpiłaby tak samo. Świętość i poszanowanie praw boskich było w jej życiu najważniejsze. W Antygonie zderzają się dwie rzeczywistości: boska i ludzka. Kreon, władca Teb, nie ma odpowiedniego poszanowania dla bogów, zakazuje grzebać zwłoki, mimo zaleceń boskich. Jak wiadomo, spotyka go za to kara: śmierć żony i syna. Natomiast możemy być przekonani i kończymy czytać ten dramat z nadzieją, że Antygona zostaje nagrodzona. Dramat Sofoklesa skłania nas do refleksji, jak my zachowalibyśmy się w podobnej sytuacji? Czy zaryzykowalibyśmy życie w imię wyższych wartości? Ta sztuka ma wymowę uniwersalną, nie chodzi w niej tylko o bratobójczą walkę. Wymaga zastanowienia, jaka jest nasza natura, jakimi wartościami człowiek w życiu się kieruje i jaką drogę wybiera. Jakie emocje nami kierują, czy przeważa w nas dobro czy zło, strach czy odwaga. Antygona wybrała – i moim zdaniem podjęła najlepszą decyzję, ze wszystkich możliwych.
