Odrodzone państwo polskie w 1918 roku określa się mianem II Rzeczypospolitej, która istniała niecałe 21 lat. Granice państwa ukształtowały się w wyniku walk i zabiegów dyplomatycznych w latach 1918 – 1922. Obszar II Rzeczypospolitej był o połowę mniejszy niż przed rozbiorami. Integracja ziem polskich po proklamowaniu niepodległości w roku 1918 nie była sprawą łatwą. Przed młodym państwem stanął nie lada problem ujednolicenia wszelkich aspektów związanych z życiem na terenie całego państwa. Trzeba było stworzyć wspólny system prawny, system monetarny i kredytowy, system miar i wag, ujednolicić i rozbudować sieć transportu , utworzyć polskie szkolnictwo, odbudować kraj zniszczony wojną oraz rozwijać jego gospodarkę. Zahamowany został proces wynaradawiania Polaków. Tylko niezwyczajną determinacją i silnym poczuciem patriotyzmu tłumaczyć należy zachowanie polskiej kultury i języka przez naród, gdy nie mógł on się swobodnie rozwijać przez tak długi czas zaborów. Przy silnej rusyfikacji i germanizacji, polskość nie mogła być wystarczająco pielęgnowana. W zastraszającym tempie proces wynaradawiania postępował na obszarze Górnego Śląska, Pomorza i Kresów Wschodnich. Powstrzymanie tego niepokojącego zjawiska jest niewątpliwym sukcesem II Rzeczypospolitej. Poczucie więzi narodowych wzmacniane było w czasie walk związanych z powstaniem państwa polskiego. Wskazać więc należy na ogromną rolę jaką II Rzeczpospolita słusznie powierzyła armii polskiej. Wojsko to cieszyło się sympatią całego narodu, stanowiło czynnik podnoszący poczucie patriotyzmu w obywatelach polskich. Armia zyskała rolę wychowawczą. Jednocześnie jej rozbudowa pozwalała na polepszenie warunków bytowych wielu ludziom pochodzącym z niższych warstw społecznych, co nadawało jej również funkcję socjalną. Mieszkańcy II Rzeczypospolitej zostali upodmiotowieni, co wiązało się ze wzrostem poczucia tożsamości z polskim organizmem państwowym. Szczególnie środowisko wiejskie identyfikowało się z młodym państwem, gdyż umożliwiono mu awans poprzez szkołę, armię, karierę polityczną, działalność w samorządach lokalnych. Również robotnicy zostali "związani" ze strukturą II Rzeczypospolitej. Ustawodawstwo w zakresie pracy, niezależne związki zawodowe oraz możliwość wpływu na postępowanie władz polskich były czynnikami, które mobilizowały tę klasę w postawie lojalności do odrodzonej ojczyzny. Szczególnie reformy przeprowadzone przez rząd Jędrzeja Moraczewskiego w 1918 roku zasługują na pochwałę. Wprowadzono bowiem 46-godzinny tydzień pracy, biura pośrednictwa pracy, inspekcję pracy, a także ubezpieczenia na wypadek choroby . Dodatkowo w 1922 roku uchwalono ustawę o płatnych urlopach pracowniczych.
