Sztukę starożytnych Indii i Chin Europa "odkryła" w pełni w XX wieku, choć już dwa stulecia wcześniej panowała moda na orientalizm. Dopiero jednak od niedawna sztukę odległych krajów uważa się za równie ciekawą jak tórczość Greków i Rzymian. Sztuka ludów dalekiego Wschodu rozwijała się pod wpływem miejscowych wierzeń, zwłaszcza buddyzmu.Chiny: między przodkami a bóstwem Ziemi Sztuka buddyjska, wypierana w Indiach przez hinduistyczną, od początku naszej ery rozwijała się w Chinach. Połączyła się tam z lokalnymi tradycjami i przybrała oryginalną formę, polegającą na respektowaniu rytualnego porządku świata i działań mających go zachować. Stąd brała się mała zmienność form chińskiej sztuki, ustalona symbolika barw i motywów, troska o precyzję wykonania, bogactwo stosowanych materiałów. Ów symboliczny podtekst dobrze charakteryzuje pięcioelementowa koncepcja uniwersum, w której kolor czarny i wyobrażenie żółwia odpowiadają północy, zimie, mrozom i wodzie, czerwony fantastyczny ptak reprezentuje południe, lato, upały i ogień, zachód kojarzy się z tygrysem, jesienną suszą, metalem i bielą, a wschód ze smokiem, wiosennymi wiatrami, drewnem i zielenią. Najbardziej zaś dostojny kolor żółty zarezerwowano dla elementu Ziemi, stanowiącej środek całego tego kosmicznego porządku. Wszystkie te motywy odnajdujemy w starożytnej chińskiej rzeźbie i malarstwie. Konserwatyzm sztuki chińskiej szczególnie wyraźnie zaznaczył się w architekturze. Warto zacytować znawcę starożytnej cywilizacji chińskiej, J. Gerneta ("Chiny starożytne", Warszawa 1966): "Zgodnie z rytuałem rezydencja króla była zorientowana wedle osi północ-południe i miała trzy kolejne dziedzińce. Po wschodniej stronie centralnego dziedzińca znajdowała się świątynia przodków, zaś po stronie zachodniej ołtarz bóstwa Ziemi. Przeciwstawieni sobie w tym układzie przodkowie i bóstwa Ziemi mieli także przeciwstawne funkcje: pierwsi byli z reguły rozdawcami łask, podczas gdy bóstwo Ziemi było karzące i złowrogie. Właśnie na ołtarzu bóstwa Ziemi dokonywano egzekucji na jeńcach, zaś wyruszające na wojnę armie ślubowały przed ołtarzem, że walczyć będą do ostatniej kropli krwi. Centralny dziedziniec, który był miejscem świętym, w stolicy stanowił niejako środek świata. Właśnie na tym dziedzińcu, w obecności przodków i bóstwa Ziemi odbywały się obrzędy rytualne".
http://www.offa.pl/upload/articles/gallery/l/151_1251556705.jpg http://kultura.wiara.pl/files/old/kultura.wiara.pl/elementy/historia/indie1.jpg http://polish.cri.cn/mmsource/images/2003/11/23/shufa3-p.jpg ^ | zdjęcia Sztuka chińska Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Skocz do: nawigacji, szukaj Scena przedstawiająca dwóch jeźdźców – malarstwo naścienne w grobowcu Lou Rui w Taiyuan, w prowincji Shanxi, z czasów północnej dynastii Qi (550–577) Sztuka chińska należy do najstarszych na świecie. Jej początki sięgają czasów neolitu. Systemy filozoficzne i religijne wykształcone na terytorium Chin cechuje poszanowanie rodzimej tradycji i tolerancja dla innych kultur. Są to podstawy, na których oparta jest ciągłość, łatwość asymilacji napływowych elementów i pewien konserwatyzm cechujący sztukę chińską. Dodatkowym czynnikiem wpływającym na kształtowanie się kultury Chin była względna izolacja państwa, odciętego od sąsiadów naturalnymi, trudnymi do przebycia granicami. Sztuka chińska wywierała też silny wpływ na inne państwa: Koreę, Japonię, Tybet i Mongolię.
