Co znaczy epoka stanisławoska?

KLASYCYZM STANISŁAWOWSKI, gł. kierunek lit. doby oświecenia w Polsce; zapoczątkowany w latach 40. XVIII w. w kręgu szkół pijarskich (reforma S. Konarskiego) i niektórych dworów magnackich (W. Rzewuski), w pełni rozwinął się w okresie panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego (1764 95), w kręgu jego dworu i nowych instytucji życia lit. ("Monitor", Teatr Narodowy, Komisja Edukacji Nar.); został wówczas podniesiony do rangi oficjalnie propagowanego kierunku literackiego. Opozycyjny wobec tradycji sarmackiego baroku, nawiązywał do wzorów antycznych i franc. klasycyzmu oraz do rodzimych tradycji lit. renesansu, czyniąc z nich oparcie dla programu literatury upowszechniającej oświec. reformy społ.-obyczajowe. Klasycyzm stanisławowski przyniósł przede wszystkim odnowienie i rozwój gatunków dydaktycznych, jak: satyra, bajka, poemat heroikomiczny i opisowy, oda okolicznościowa i filoz., komedia obyczajowa i polit., list poet.; w zakresie niektórych gatunków rozwój ten zaznaczył się osiągnięciami, które weszły na trwałe do tradycji literatury pol. (satyry I. Krasickiego i A. Naruszewicza, bajki i poematy heroikomiczne Krasickiego, ody i bajki S. Trembeckiego, komedie F. Zabłockiego i J. Ursyna Niemcewicza). Klasycyzm stanisławowski przyniósł także rozwój liryki, zarówno osobistej (T.K. Węgierski), jak obyczajowej (J. Ancuta) i polit. (J. Jasiński). Przyznając literaturze doniosłą rolę społ. i wielkie możliwości kulturotwórcze, klasycyzm stanisławowski przyczynił się do podniesienia rangi pisarstwa pol., zaprzepaszczonej w czasach saskich, udoskonalenia form lit. i doprowadzenia polszczyzny lit. do poziomu eur., także ukształtował podstawy nowocz. świadomości lit. i formy życia lit.; termin wprowadzony do historii literatury w latach 70. XX w. MAm nadzieje ze pomoglam.

to nazwa dziejów , w których panował Stanisław August Poniatowski.