czy miłości zawsze towarzyszy cierpienie ? uzasadnij w oarciu o lekturę dzieje tristana i izoldy .

CIERPIENIE W LITERATURZE Cierpienie od zawsze towarzyszy czlowiekowi. tematyke cierpienia podejmowalo wielu tworcow> Pisali o nim Ci, ktorzy byli swaidkami wojny, ktorzy przezywali dramaty zwaizane z ludzkim istnieniem. Opis cierpienia mozemy odnalezc juz w dziele tak starym, jak Biblia. Cierpienie ma szersze znaczenie niż ból,choroba czy klectwo. Cierpieć- to znaczy odczuwać,przeżywać,znosić ból fizyczny lub moralny,boleć nad czymś lub z powodu czegoś,doznawać czegoś przykrego. Taką definicję podaje słownik języka polskiego.Motyw cierpienia może mieć zatem różnorodne ujęcia,tyczy się bowiem wielu aspektów ludzkiej egzystencji,cielesnosci ale i duchowości,a powodów które mogą je spowodowac jest wiele. Obok cierpienia fizycznego,istnieje cierpienie psychiczne,duchowe oraz tzw.ból istnienia. Władysław Reymont natomiast twierdzi,że cierpienei nie jest prawem natury,jest przywilejem,gdyż nadmiar boleści staje się kolebką geniusza Podobne mniemanie o cierpieniu ma Stanisław Czosnowski, według niego cierpienie jest kluczem do wrót twórczości. Podstawowym pytaniem jakie rodzi się przy omawianym zagadnieniu jest przyczyna i sens cierpienia. Starożytni, poprzez mit o Pandorze, doszukiwali się źródła człowieczej męki.Ta nieroztropna niewiasta,której imię znaczyło tyle co Wszechwyposazona,sprowadziła na ziemię zło,choroby i śmierć-okrutne podarunki bogów. Tlumaczone mitem cierpienie bylo wiec, uzasadniono- pochodzilo od bogow. Mitologia jako swego cierpiącego bohatera podsunać moze wiele innych postaci: Demeter opłakującą Korę; Niobe,która również utraciła swe dzieci; Orfeusza,którego ukochana,Eurydyka odchodzi do królestwa umarłych; Tantala,którego historia zaowocowała związkiem frazeologicznym-męki Tantala; Starożytna literatura ukazuje zatem rozliczne obrazy cierpienia.Do tych najbardziej archetypicznych nalezy zaliczyć postac Prometeusza,który poświęca się w imię dobra ogólu oraz Syzyfa będącego metafora ludzkiego losu. Przypomnę, że Syzyf,król Koryntu,za sprzeniewierzenie sie bogom i pojmanie bożka śmierci Tanatosa i uniknięcie pozostania w Hadesie,ukarany został przez monotonne wtaczanie głazu na szczyt góry.Tam jednak niechybnie staczał się on i Syzyf swą pracę musiał zacząc od nowa.jego cierpienie nie mialo końca. O Syzyfie w swym eseju pisze Albert Camus.Jest to pisarz egzystencjalista,który cierpienie uwaza za nieuniknione,gdyz jest obecne w każdym naszym wyborze,na wybór zaś zostaliśmy skazani.camus jako ateista odrzucał istanienie boga,zatem także pokorne znoszenie bólu.Pokonania cierpienia upatrywał więc w dwóch drogach: Pierwsza to samobójstwo,poprzez które człowiek daje swiadectwo swej wolności,ale i zgadza się na wyrok. Druga natomiast to bunt wyrażany przez pogardę dla losu,wtaczanie kamienia mimo zdawania sobi sprawy z beznadziejnosci tej pracy.Jest to postawa nazwana przez pisarza zwycięstwem absurdalnym.Tragizm postaci wyraża się w jego świadomości,ale trzeba wedle słów Camusa wyobrazić sobie Syzyfa szczęśliwym,paradoksalnei to on zwycięża.