Depcze niebo, które odbija się w błyszczącym kałużami asfalcie. Nade mną niebo i pode mną także niebo, sama już nie wiem, do którego łatwiej jest dojść. Dolinami klatek schodowych i zatęchłych piwnic spływa zimna mgła, biała magia. Chodzę po gwiazdach, a jesień u moich stop łasi się do nóg rudością kasztanów. Wyrodziły się już ze swoich kolczastych pancerzyków i przyszły na świat dawać radość dzieciom. Chodzę boso po gwiazdach, choć woda w kałużach brudna i zimna, ale chodzę, pod koniec listopada, bo jesień to moja ulubiona pora roku. Metalowe, zimne drabinki stoją opustoszale, wbite w asfalt, unieruchomione i szare. Przypominają ogromne szkielety dinozaurów. Z ich przerdzewiałych kości obłazi kolejna warstwa brudnozielonej farby. Nocą dinozaury są smutne i dziś - mokre od deszczu, zwieszają smętnie pyski. Melancholijne dinozaury, bezkarnie zapatrzone w przeszłość, odwrócone zadami do świata, oskubują żywopłoty z ostatnich liści. Deszcz spływa także po brudnych karoseriach stojących wszędzie samochodów, pod którymi zziębnięte i mokre koty. Neony reklam krzyczą jaskrawymi kolorami, siłą wdzierają się do świadomości przechodniów, którzy osłonięci tarczami parasoli przepływają ulicami i uliczkami. Ciągły ruch wszystkiego. Zwaliste bryły domów suną powoli. Nie przestaje padać. Krople deszczu są drobne i trochę jakby szczypiące, wwiercają się w ciało, nasycone woda do nieskończoności. Brama. Brudne podwórko. Tapicer. Rzeźnik. Znowu brama. I zaraz potem moja paniczna ucieczka. Stukot obcasów o mokre płyty chodnika, o błyszczące niebem asfalt. Bezgłośnie uderzam piętami o ziemie. Chropowatość maleńkich kamyków, zatopionych w zgęstniałej brei. Noc i asfalt to to samo, tak jak niebo i ziemia. Szukam drogi do domu. Zgubiłam się w mieście. W zasadzie cisza. Tylko szum ostatnich liści na drzewach jak łopot anielskich skrzydeł.
