W analizowanym wierszu Cz. Miłosza "Piosenka o końcu świata" podmiot liryczny opisuje prostotę i zwykłość końca świata. dzień końca świata jest przedstawiony jako zwykły, niczym nie różniący się od innych dzień. Słowa "I wąż ma złotą skórę jak powinien mieć" wskazują na monotonność czasu, nie ma żadnych przełomowych, podejrzanych okoliczności. Krajobraz codzienności jest kontrastem do opisanych wydarzeń w Apokalipsie św. Jana. Fragment "Dźwięk skrzypiec w powietrzu trwa i noc gwiaździstą odmyka" wskazuje na to, iż po dniu końca świata przychodzi kolejna, spokojna noc. Cytat "A którzy czekali błyskawic i gromów, są zawiedzeni, A którzy czekali znaków i archanielskich trąb, Nie wierzą, że staje się już." mówi nam, że taki koniec świata nie jest gwałtowną zagładą dla całej ludzkości, lecz skrupulatnie, codziennie zabiera żywotność kolejnym ludziom. Opis starszego człowieka może wskazywać na mądrość owej osoby. Wiek informuje, iż mamy do czynienia z człowiekiem doświadczonym przez życie. Przy zwykłym zajęciu wyjaśnia ludziom tajemnicę, która gnębi egzystencję. Powtórzonym dwa razy zdaniem "Innego końca świata nie będzie", objaśnia ludziom, że kres świata zawarty jest w małych, powszechnych katastrofach. Przy zestawieniu dwóch informacji o finiszu świata, dokłądnie widać różnice. Biblijna Apokalipsa św. Jana opisuje wyniosłe, straszne wydarzenia, zaś "Piosenka o końcu świata" Cz. Miłosza kusi się nawet o stwierdzenie, że narodziny są nieodłącznym elementem końca świata. W naszych wyobrażeniach nie ma miejsca na tego typu stwierdzenia, bowiem uważamy, że koniec świata to koniec wszelkiego bytu. Tak mniej więcej.
