Tego dnia było piekielnie słonecznie i parno. Staś i Nel, korzystając ze sprzyjających warunków pogodowych, zabrawszy ze sobą Kalego i Mea udali się nad pobliską rzekę. Panujący upał zachęcił przyjaciół do wykąpania się w wyjątkowo czystej wodzie. Odważny Staś pierwszy wtargnął w głąb rzeki. Po chwili dołączyli do niego pozostali towarzysze. Przyjaciele bawili się wspaniale, nic nie było w stanie popsuć im fantastycznych humorów. Po godzinnej kąpieli Staś, Nel, Kali i Mea postanowili opuścić rzekę, w celu zaspokojenia wzrastającego głodu. Nagle rozległ się krzyk. Zdezorientowani przyjaciele ze strachem w oczach przyglądali się małej Nel, która powoli staczała się na dno rzeki. Staś i reszta ruszyli jej na pomoc. Wspólnie wyciągając dziewczynkę z wody, położyli ją delikatnie na brzegu, zuważając przy tym dużą ranę na łydce Nel. Domyślając się, iż któreś ze zwierząt wodnych zaatakowało ich towarzyszkę robili wszystko, by zmniejszyć jej cierpienie. W tym celu Mea udała się na poszukiwanie leczniczego nektaru, Kali próbował zdobyć kawałek materiału, by opatrzyć ranę. Po półgodzinnych poszukiwaniach wrócili na miejsce zdarzenia z potrzebnymi przedmiotami. Staś, starannie opatrzył pokaleczoną łydkę Nel. Podniósłszy dziewczynkę wziął ją delikatnie na ręcę. Zmęczeni przyjaciele odetchnęli z ulgą, poczym pospiesznie wrócili do namiotów.
