Werona, 5 kwietnia 1496 r. Mój najdoższy! Moja tęsknota za Tobą, mój Sokole, nie zna granic... Na skrzydłach miłości pokonam dzielącą nas odległość! Brakuje mi ciepła Twoich ust, najmilszy! O, ja bym zbytkiem pieszczot Cię zabiła! Jakże wielka żałość ogarnia mą duszę, mój Słodki Monteki! Najczulszy dotyk Twój jest mi tak daleki... Już tylko w pamięci mam ciepło Twych dłoni! Och, najmilszy, ileż musimy cierpieć, będąc sobie tak bliscy?! Okrutni, rozdzielić nas musieli, skazując me serce na cierpienie tak wielkie! Zbyt daleko jesteś, mój miły, bym kochać Cię mogła jak niegdyś. Ma miłość jednak nie słabnie, bo ona równie jest głębsza jak morze, równie jak ono bez końca! W Weronie, w mieście, gdzie uczucie nasze nabrało blasku, jestem sama, bez Ciebie, czy tak być powinno?! Ucieknę stąd, mój Romeo, bo cierpieć bez Ciebie równie jest ciężko, jak kochać wiernie... Zostawiłeś mnie samą, choć wiem, najdroższy, że nie Ty temuś winien... Zabrałeś me serce w daleką drogę, lecz jest bezpieczne prz Tobie! Chcę Ci tyle dać, miłości mej skarb jest nieznany, że i pół sumy tej nie zdołam zliczyć. Och, jakże żyć mam bez Twego szeptu, czułego dotyku?! Ufaj mi jednak, będę ja wierniejsza od tych, co bieglej umieją się drożyć. Tęsknię, najdroższy! Powiedz tylko, że jak nikogo na świecie mnie pragniesz, a będę Ci oddana, mój słodki Aniele, po grób, po śmierć, za wieki... I pójdę, panie mój, przez świat za Tobą! Kocham Cię, Twoja Julia
