Aureila mieszkała w Warszawie razem ze swoim ojcem. Była wysoką, 11- letnią nieśmiała dziewczynka. Jej ojciej nie kochał ją. Myślał tylko o sobie. Aureila postanowiła, że ucieknie z domu. I szła sobie kilka dni zastanawiając się gdzie mogłaby pojechać. Chciała bowiem w przyszłości być fotografem. Miała dużo pieniędzy, które zwinęla ojcu, ale nie wystarczająco, aby kupić aparat, a jeść i pić też coś musiała. Pogrążona w rozpaczy usiadła na chodniku. Przechodziła obok niej pani (ok.45 lat) i zapytała Aureilę czemu siedzi na chodniku. Tamta jej wytłumaczyła, a pani wzięła ją do siebie i opiekowala się nią przez parę tygodni. W tym czasie obie się ze sobą zaprzyjaźniły.(...) Kobieta zgodziła się aby Aureila zamieszkała u niej na stale. Aureila zaczęła nowe życie........
