Jest to pierwszy utwór Jana Kasprowicza z cyklu hymnów zatytuowanego "Ginącemu światu" pochodzacego z roku 1902. Już sam tytułzbioru sugeruje tendencje katastroficzne. Tytuł omawianego hymnu zaczerpnięty jest ze sredniowiecznej sekwencji śpiewnej w czasie pogrzebów oraz mszy żałobnych, a oznaczających "dzień gniewu", czyli Sądu Ostatecznego. Podmiot liryczny to osoba zawiedziona światem, traci dla niego sens wszystko, co do tej pory miał. Sześć pierwszych wersów utworu jest parafrazą przywolanego hymnu religijnego, nasladuje jego rytm i budowę. Takie fragmenty pojawiaja sie w poemacie kilkakrotnie. Całośs przeplatają wciąż dwa uzupęłniające sie motywy-Głowy "owiniętej cierniową korona" czyli w domysle Chrystusa i Ewy - jasnowłosej kobiety, przyczynę grzechu, czyli w domysle zone Kasprowicza. Wizje Końca Świata (tytułowego "dnia gniewu") sa coraz okrutniejsze, coraz bardziej kipiące od emocji, oparte na kontraście czerwieni i czerni. Kontrasty, wyolbrzymienia, ekstatyczne i bardzo emocjonalne wizje , wyraziste kolory to cechy ekspresjonizmu.
