Podaj kilka sposobów wspomagania pracy ruchu

konieczności holistycznego spojrzenia na dziecko – jako psychofizycznej jedności uwzględnia podmiotowość dziecka w procesie wychowania rozumienie istoty wychowania – jako procesu stawania się człowiekiem, ciągłego przekraczania siebie rozumienie podstawowego zadania nauczyciela – jako osoby towarzyszącej w rozwoju dziecka udzielającej mu pomocy w rozwoju, nauczyciela zorientowanego na dziecko, a nie na program rozumienia istoty i mechanizmu uczenia się jako konstruowani wiedzy o sobie i świecie a nie transmisji wiedzy preferowania dialogowego charakteru edukacji w której dajemy dziecku prawo do indywidualizacji znaczeń budowania i korzystania z wiedzy potocznej, dzielenia się osobistymi refleksjami. stwarzamy dziecku  warunki do uczenia się eksperymentowania osobistej puli doświadczeń i dokonywania na nich zabiegów interpretacyjnych, odkrywania nowych znaczeń i negocjowania ich, a w efekcie budowania wiedzy osobistej o sobie i o świecie. A oto walory stosowania metody projektów: angażuje jednocześnie emocje i umysł dziecka w nieporównywalnie większym stopniu  niż którakolwiek z pozostałych metod zapewnia możliwości dokonywania wyborów i uczą podejmowania decyzji umożliwiają pełne zaangażowanie w przebieg zajęć, dając dziecku wyraźną przewagę nad aktywnością nauczyciela pozwalają dziecku koncentrować się na temacie, którym jest zainteresowanie odnośnie którego ma już podstawową wiedzę, ułatwiają rozumienie przeżywanych doświadczeń umożliwiają łączenie wielu obszarów wiedzy, zapewniają więc realizację podstawowych założeń kształcenia zintegrowanego dają możliwości i uczą współpracy, korzystania z pomocy kolegów udzielania im pomocy umożliwiają dzieciom dostosowanie tempa pracy i stopnia trudności podejmowanych zadań do indywidualnych możliwości rozwijają myślenie teoretyczne, umiejętności stawiania hipotezy dokonywania analizy i syntezy przewidywania i weryfikowania hipotez, wzmacniają dociekliwość przyzwyczajają dziecko do empirycznego podchodzenia do poznanej rzeczywistości utrwalają przewidywanie i rozumienie konsekwencji własnych działań zapewniają maksymalne upodobnienie procesu uczenia się do zabawy umożliwiają nauczycielowi tworzenie warunków do podmiotowości dziecka w procesie uczenia się (uwzględnia się w nich indywidualne zainteresowania i preferencje , zdolności i potrzeby oczekiwania) dają możliwości odwoływania się w procesie edukacji do prawdziwych zabaw dziecka wyznaczają nauczycielowi odmienną, niż w tradycyjnych metodach, rolę – polecającą na udzielaniu dziecku pomocy i wsparcia w procesie uczenia się a nie kierowania nim zapewniają różnorodność gromadzonych doświadczeń, wiedza zdobyta przez dziecko ma charakter interdyscyplinarny, tworzy całościowy obraz świata umożliwiają wykorzystywanie możliwie wszystkich zmysłów i funkcji poznawczych w procesie konstruowania wiedzy dają możliwość zaspakajania własnych potrzeb życiowych dziecka rozwijają umiejętności radzenia sobie w trudnych czy nowych sytuacjach powodują rozwój samodzielności praktycznej: umiejętności rozpoznawania przez dziecko kontekstu społecznego, w którym działa wzmacniają w dziecku poczucia sprawstwa na rzecz zmniejszania się poczucia wykonywania poleceń innych czy nakazów zewnętrznych uczą umiejętności myślowego wybiegania w przyszłość i przewidywania skutków działań powodują wzmacnianie osobistego, pozytywnego stosunku do własnych działań zwiększają możliwości odnoszenia oddziaływań na pojedynczych dzieci   Wychowanie ma niepowtarzalną, indywidualną postać realizacyjną, zależną od dotychczasowego przebiegu życia podmiotu a także zależność od zmiennego potencjału rozwojowego. Zadania edukacyjne realizowane w ramach metody wspierania aktywności edukacyjnej dziecka muszą spełniać kilka warunków: dziecko powinno podejmować zadania kierując się osobistymi motywami i potrzebami: dziecko musi mieć swobodę w wyborze zadań ( rodzaju, czasu trwania partnera) powinno rozumieć użyteczność celu działania, powinno widzieć subiektywne prawdopodobieństwo osiągnięcia sukcesu Zdolność wspomagania przez nauczyciela rozwoju potencjału intelektualnego dziecka zależy od umiejętności tworzenia środowiska uczenia się (tworzenie klimatu do uczenia się) W czesne wspomaganie małego dziecka może przebiegać w kilku formach: uczenia się spontanicznego (w/g własnego, wewnętrznego programu) uczenia się reaktywnego (w/g programu zewnętrznego) uczenia się spontaniczno – reaktywnego