Asertywność to zachowania wyrażające uczucia, postawy, życzenia, opinie lub prawa człowieka, w sposób bezpośredni, stanowczy i uczciwy, a jednocześnie respektujący uczucia, postawy, życzenia, opinie i prawa drugiego człowieka. Charakteryzuje postawę akceptacji siebie, szacunku do siebie i innych. Postawa asertywna towarzyszy ludziom, którzy mają adekwatny do rzeczywistości obraz własnej osoby. Stawiają sobie realistyczne cele, dzięki czemu w pełni wykorzystują swoje możliwości, a jednocześnie nie podejmują zbyt trudnych zadań, co ich chroni przed rozczarowaniem i krytyką otoczenia. Człowiek asertywny swobodnie ujawnia innym siebie, wyraża otwarcie swoje myśli, uczucia, pragnienia. Czyni to w sposób uczciwy, bezpośredni, śmiało, bez paraliżującego lęku, akceptuje swoje ograniczenia, niezależnie od tego, czy w danej sytuacji udało mu się odnieść sukces, czy też nie. Potrafi odpowiedzieć nie, zażądać czegoś, co mu się należy, nie lęka się nadmiernie oceny, krytyki, odrzucenia. Pozwala sobie na błędy i potknięcia, dostrzegając swoje sukcesy i mocne strony. Gdy jest w centrum zainteresowania uwagi, potrafi działać bez niszczącego lęku. Akceptuje zmiany w sobie i innych. Potrafi się porozumieć z innymi, potrafi też dochodzić swych praw i egzekwować je. Dwie nieasertywne postawy: Uległość – przyznanie innym większych praw Dominacja – przyznanie sobie większych praw 3) Jak być asertywnym wśród najbliższych? - Mów najbliższym coś miłego - Pytaj bliskich jak minął dzień - Mów patrząc prosto w oczy - Używaj uprzejmych słów i komplementów - Chwal najbliższych - Przed rozmową opanuj wszystkie negatywne uczucia Rozpoczynaj zdania od takich wyrażeń: „Cieszyłbym się, gdyby...” „Wolałbym, żeby...” „Podoba mi się, że ty...” „Czy mógłbyś, proszę...” „Potrzebowałbym twojej pomocy przy...” „Mam nadzieję, że będziesz chciał...” Używaj słów zdradzających uczucia częściej niż wyrażających rozumienie: „Wydaje mi się, że moglibyśmy...” Zamiast „Myślę, że moglibyśmy...” Proś, a nie wydawaj rozkazów: „Czy mogłabyś...” Proszę cię, żebyś...” „Muszę cię o coś poprosić...” Ludzie niepokoją się lub złoszczą napotykając opinię odmienną od własnej, ponieważ czują się nie w porządku, gdy ktoś ocenia ich opinię jako fałszywą. Wiele osób przyzwyczaiło się oceniać własne opinie i poglądy zgodnie z prawdą obiektywną, wierząc, że na każdy temat istnieje jeden słuszny pogląd. Jeżeli napotykają ludzi, którzy mają odmienne zdanie, muszą zmierzyć się z nimi, ponieważ tylko jedno z nich może mieć rację. Rozbieżność opinii może być zatem okazją do wymiany poglądów zamiast do walki. Oceny dotyczące jakiegoś aspektu naszej osoby mogą budzić silne emocje. Zarówno krytykę, jak i pochwałę, można potraktować jako ocenę lub opinię. Dopuszczamy możliwość posiadania odmiennego obrazu własnej osoby niż nasz rozmówca.
