Wczoraj mialem matematyke, ktora jest moja pieta Achillesowa. Oczywiscie zostalem wezwany do tablicy. Ptrzylem na zadania i czekalem na podpowiedz jak na manne z nieba. Wiedzialem, ze nic nie uratuje mnie przed pala , jesli bede tak stal jak slup soli, ale nic nie moglem poradzic, bo ogarnely mnie egipskie ciemnosci. Patrzylem blagalnie w strone Jurka , ktory jest nasza klasowa Alfa i Omega i czekalem na jakas podpowiedz. On oczywiscie umyll rece i udawal ze nie widzi . Pomyslalem , ze to prawda, ze z pustego i Salomon nie naleje i poddalem sie. Moja jedynka byla tylko poczatkiem do rzezi niewiniatek, ktora sie potem zaczela. Paly sypaly sie cala godzine i nie oszczedzily nawet Jurka, co wprawilo mnie w zdumienie. Na koniec okazalo sie , ze nauczycielowi pomylily sie podreczniki i zadanie , ktore nam zadal bylo do klas licealnych... Czyz zycie ucznia nie jest czasem dziwne? niepotrzebnie tylko przezywalem meki Tantala zastanawiajac sie jak zaniose te Hiobowe wiesci o kolejnej jedynce do domu...
