Kiedy zasiadam w kinowym fotelu z niecierpliwością oczekując rozpoczęcia się seansu, na który przyszedł pełen komplet rozemocjonowanych widzów, napięcie powoli rośnie, oczekuje bowiem naprawdę wielkich przeżyć i emocji. Kiedy rozpoczyna się film i pierwsze kadry ukazują cudowną scenerię a w niej poszukiwacze wraku zaczynam odczuwać zaciekawienie. Skupiam się na szczegółach, zaczynam uważnie śledzić ścieżkę językową. Podziwiam z zapartym tchem podwodne zdjęcia z kamer głębinowych. Czuje się rosnące zainteresowanie widzów. Także ja z zapartym tchem śledzę scenę za sceną. W krytycznym momencie filmu, gdy scena tonącego statku przeplata się z cierpieniem ludzi odczuwam przerażenie i smutek. Tonący główny bohater, który oddaje skrawek drewnianego poszycia dla ukochanej wywołuje u mnie zdumienie i pełen podziw. Czuję ból i smutek, jednocześnie staram się zrozumieć uczucia głównej bohaterki. Film porusza mnie do głębi.
