Bunt jest to swojego rodzaju zwrocenie na siebie uwagi. Pokazanie sie , nie zawsze od tej lepszej strony. Potwierdzajac to , iz warto sei buntowac podam nastepujacy przyklad: otóz osoba buntujaca sie zyskuje tylko przeciwnikow, a nie sprzymierzenców. Jest ona agresywna i w ten sposob zle przyjmowana przez spoleczenstwo. jako drugi przyklad podam: otoz najczesciej butuje sie uczen, ktory ma dosyc sowjego zycia i w pewien sposob prosi o pomoc. Nie wiem ze przez swoje zachowanie moze tylko zniechecic do siebie innych. Wszystko robi pod wpływem impulsu, bez zastanowienia. Podsumuwując nie nalezy sie buntowac, gdyz to do niczego nie prowadzi, moze tylko pogorszyc nasza sutuacje . Myślę że warto pomyśleć w takiej sytuacji nad tym żeby pojść z osobą przeciw ktorej sie buntujemy na pewną ugodę , kompromis, a wtedy zycie na pewno bedzie o wiele prostsze. Buntownicy czesto nie widza tego jak bardzo kogos krzywdza i nie zastanawiaja sie nad tym ze moga komus powiedziec cos bardzo niemilego . Mają swój świat i trzymaja sie jego i swoich racji. Według mnie po uzasadnieniu ww przykładów uwazam iz bunt jest nie potrzebny i mozna go uniknac, trzeba sie tylko troche wysilic i postarac. Nie warto marnowac zycia na bunt, szczególnie na ten bunt młodzienczy, gdyz potem z dystansem mozemy na niego spojzec i powiedzie sobie jak bardzo bylismy glupi i ile osob moglismy skrzywdzic swoim zachowaniem. Mysle ze osoba w takiej sytuacji powinna przeprosic, poniesc kare i wyciagnac wnioski.
każdy człowiek w swoim zyciu w okresie dojrzewania przeżywa swojego rodzaju okres buntu.Wtdaje mu się wtedy,że np.rodzice i nauczyciele go nie rozumieją,że są przeiw jemu,wtedy nastolatek chce pokazać swoje racje i zaczyna się buntować.Czuje się dorosłym więc uważa,że nikogo nie musi słuchać,w wyniku czego robi co chce,nie słucha starszych.Ale zastanówmy się,czy warto się buntować?Cy nie łatwiej było by pójść z rodzicami na kompromis i spokojnie żyć w zgodzie?Moim zdaniem tak i postaram się udowodnić to w swojej rozprawce
