Czas nieznany, poza Edenem Kochany, Szaro, zimno i tak… smutno. Czuję się zagubiona. Nie wiem, gdzie jesteśmy. Wraz z Adamem, po wygnaniu z pięknego ogrodu, wyruszyliśmy przed siebie. Świat poza Edenem jest taki szary i straszny. Wszędzie czyhają niebezpieczeństwa. Zwierzęta, mieszkające z nami w Ogrodzie, były niegroźne i oswojone. Można było do nich podejść, zatopić palce w puszystej sierści, czy kolorowych piórach. Życie było takie cudowne! Niczego nam nie brakowało. Och, jak lekkomyślna byłam, gdy wzięłam owoc z Drzewa Poznania Dobra i Zła. Zniszczyłam wszystko. Jak bardzo chciałabym naprawić swój błąd, lecz jest to niemożliwe. Sprzeciwiliśmy się Panu, zawiedliśmy Jego zaufanie. Teraz skazani jesteśmy najprawdopodobniej na śmierć. Zbliża się zimna noc. Od rana (od momentu wygnania z Eden) nie mięliśmy nic w ustach. Jesteśmy głodni i spragnieni, przemarznięci, mamy pokaleczone stopy od wielogodzinnej wędrówki. Poznałam więc, co to jest ból. Ten świat jest nam zupełnie obcy, ale musimy przetrwać. Przecież mamy siebie nawzajem.(...) Razem stawimy czoła przeciwnościom, założymy rodzinę, będziemy pracować i dowiemy się, jak żyć. Teraz już czas na mnie. Adam woła. Może znalazł coś jadalnego. I już najwyższy czas by poszukać schronienia. Niedługo napiszę znów resztę napiszę za chwilę:) prosze bardzo. mam nadzieję, że pomogłam:)
