Trzeci dzień bronimy tej pozycji. Powoli opuszcza mnie odwaga. Szczerze mówiąc jestem przerażony. Pierwszego dnia czułem dumę, że mogę walczyc o ojczyznę, lecz duma ustąpiła miejsca, bólowi ran i znojowi walk. Powoli zaczyna brakować zapasow - wczoraj w nocy zostaliśmy odcięci od reszty wojsk. Nie wiem jak długo się utrzymamy, lecz wiem jedno, nie poddamy się. Nie po tym, jak widzieliśmy śmierć naszych rodaków, nie po tym jak widziałem śmierć mego brata. Pomimo lęku wiem jak trzeba postąpić. Czuję odrazę do samego siebie, za to ile ludzi zabiłem. Wszystko śmierdzi krwią i smrodem gnijących ciał. Została nas tu ledwie garstka. Mimo to, że wiem, że wszyscy zigniemy, mamy zamiar zrobić wszystko, aby jak najwięcej nieprzyjaciół pociągnąć za sobą. Nie robię tego dla zaszczytów, ale dla idei. Bo właśnie tu, leżąc obok mych martwych kompanów zrozumiałem, że Polska kiedyś będzie wolna, a ja będę mógł w grobie mym pomyśleć, że oddałem najpiękniejszy hołd mej ojczyźnie.
