Potrzebny mi średniej długości referat na temat krwotoku i chorób serca Plis napiszcie  

Odżywianie a Choroby Serca Przyczyną chrób serca pochodzenia wirusowgo, czy bakteryjnego, jest brak odporności organizmu na infekcje spowodowane złym odzywianiem, zaś przyczyną wad wrodzonych u dzieci jest niekorzystne odżywianie matki. Choroby serca pochodzenia genetycznego spowodowane są z kolei niekorzystnym odżywianiem przodków dziecka, które wymusiło zmiany w takich, czy innych genach u przodków, przekazywane dalej potomstwu. Serce jest zdrowe wówczas, gdy organizm ma optymalne zaopatrzenie w główne składniki odzywcze, witaminy i mikroelementy, wszystko inne występujące w optymalnych ilościach i proporcjach. Wtych warunkach serce zużywa mało tlenu, jest najmiejsze i naibardziej sprawne, prawie jedynym źródłem energii jest dla niego ATP i inne związki fosforowe wysoko energetyczne, które są ładowane, podobnie ja akumulatory, w wątrobie i innych tkankach, przesyłane do mózgu i serca, skąd energia jest pobierana, a "akumulatory" są odsyłane do powtórnego naładowania. Choroba Wieńcowa Przyczyną jej jest odżywianie wymuszające na sercu konieczność spalania wolnych kwasów tłuszczowych w ogóle ,a w nadmiernych ilościach w szczególności. serce tym więcej musi spalać WKT, im mniej organizm może wytworezyć i dostrczyć dla serca związków wysokoenergetycznych. Przyczyną jest odżywianie, które zmusza serce do korzystania z energi przy zamianie kwasu pirogronowego na mlekowy. tylko w chorobie wieńcowej w mięśniu sercowym są enzymy (maszyny) potzrebne do tej przemainy. Im więcej WKT serce musi spalać, tym więcej musi pobierać tlenu, tym częściej pojawiają się zaburzenia jego rytmu, a w obrazie EKG pojawiają się obiawy niedotlenienia. Objawy te występują nie dlatego, że serce otrzymuje za mało tlenu, a dlatego, że zbyt dużo go zużywa. Przy silnym stresie chorzy na chorobę wieńcową zapadają na zawał spowodowany martwicą mięśnia sercowego wywołaną uszkodzeniem biochemicznym, a nie zakrzepem, czy zatorem jak to bywa u chorych z miażdżycą tętnic wieńcowych. W latach 30-tych w USA, w czasach wielkiego kryzysu, ponad 60 proc. zmarłych z powodu zawału nie miało żadnej miażdżycy w tętnicach wieńcowych i żadnych objawów świadczących o zatorze lub zakrzepie tętnicy. Niewydolność Krążenia Przyczyną choroby jest odżywianie wymuszające budowę w komórkach mięśnia sercowego enzymów cyklu pentozowego, uruchamianego w celu wytwarzania tlenu z glukozy przy jej przetwarzaniu na trójglicerydy.Serce przerasta bo enzymy te są duże i muszą się pomieścić w komórkach mięśnia sercowego. staje się niewydolne, ponieważ robi się większe, ale mniej wydajne. Silnik samochodu też musiałby być większy, gdyby musiał zbudować instalację do przetwarzania węgla ( u człowieka węgla z wodą - węglowodanów) na benzynę (u człowieka na tłuszcze) i też musiałby być mniej sprawny. W zdrowym sercu nie ma enzymów cyklu pentozomowego w komórkach mięśniowych. W cyklu pentozonowym węglowodany przetwarzane są na tłuszcze, pozostawiając do dyspozycji organizmu sporo tlenu, a tłuszcze przetwarzane są na cholesterol, przez co organizm otrzymuje pewne ilości wodoru, a wodór jets najleprzym paliwem. przy niekorzystnym odrzywianiu zapotrzebowanie organizmu na tlen znacznie wzrasta , nie może być w pełni pokryte przez istniejący u człowieka system zaopatzrenia tkanek w tlen, bo system ten jest dostosowany do żywienia optymalnego, a nie wystarcza przy innych modelach żywienia, przy których zapotrzebowanie na tlen znacznie wzrasta.   Miażdżyca Tętnic Wieńcowych Przyczyną choroby jest niedobór tlenu w komórkach błony wewnętrznej tętnic, największy w tkankach z zasady słabo odżywionych, a do takich należą również niektóre odcinki tętnic wieńcowych. Nigdy miażdżyca nie powstaje np. w tętnicach języka, bo język jest bardzo dobrze ukrwiony. Przy niekorzystnym odżywianiu najgorzej z zasady są odżywiane tkanki najsłabiej ukrwione. Miażdżyca w tętnicach powstaje nie dlatego, że ściany tętnic otrzymują zbyt mało tlenu, i dlatego, że w nich wzrasta zapotrzebowanie na tlen, spowodowane wymuszoną koniecznością wykorzystywania przez nie paliw potrzebujących znacznie więcej tlenu do ich spalenia. Organizm potrzebuje tym więcej tlenu im musi spalać więcej węgla (CO2) a mniej może spalać wodoru (H20). Gdy komórki błony wewnętrznej tętnic muszą spalać węgiel (tak jest przy spalaniu węglowodanów), to tlenu im musi brakować i wówczas muszą wytwarzać tlen na miejscu. Nigdy nie udowodniono, że cholesterol znakowany pierwiastkiem promieniotwórczym, podawany różnymi drogami, wchodzi do komórek błony wewnętrznej tętnic. A przecież to przyjmuje za pewnik współczesna nauka. Natomiast wykazano, że znakowana pierwiastkiem promieniotwórczym glukoza lub octan, już po 30 minutach były w komórkach tętnic w postaci trójglicerydów, a po dalszych 30 minutach w postaci cholesterolu. Przy spalaniu węglowodanów współczynnik oddechowy (stosunek tlenu do wytworzonego dwutlenku węgla) wynosi 1, a to oznacza, że cały tlen idzie na spalanie węgla. Przy spalaniu tłuszczów współczynnik ten wynosi 0,7, a to oznacza, że duża część dostarczanego tlenu spalana jest z wodorem. Czym więcej organizm może spalić wodoru, a mniej węgla, tym lepiej dla tego organizmu. Jeden g wodoru daje po spaleniu 34,3 Kcal, 1 g węgla - 7,87 Kcal, 1 g glukozy tylko 3,73 Kcal gdy jest spalany w cyklu heksozowym i mniej, gdy jest przetwarzany w cyklu pentozowym lub na inne sposoby. Miokardiopatia Przerostowa Przyczyną choroby jest skład diety wymuszający spalanie glukozy w cyklu heksozowym w komórkach mięśnia sercowego. Enzymów tego cyklu jest bardzo dużo, są duże i zajmują dużą objętość. Komórki mięśnia sercowego zmuszone do budowy i -pomieszczenia w swym wnętrzu tych enzymów, grubieją nawet do 8 razy, serce przerasta często do 1-1,5 kg, ściany serca tak grubieją, że komory serca robią się bardzo małe i chory umrzeć musi. Miokardiopatia przerostowa jest obecnie np. w Australii najczęstsza przyczyną przeszczepów serca .   Zaburzenia Rytmu Serca Główną przyczyną zaburzeń rytmu serca jest zwiększenie natężenia pól elektromagnetycznych przez urządzenia wytworzone przez człowieka. Mogą być inne przyczyny, w tym anatomiczne. Żywienie optymalne jest leczeniem przyczynowym w chorobach serca. Niezależnie od poprzedniego modelu żywienia i rodzaju choroby czy chorób tym żywieniem spowodowanych, przez usunięcie przyczyny choroby, powoduje się wyleczenie u ponad 90 proc. chorych i poprawę u pozostałych. Żywienie optymalne również u ponad 90 proc. chorych na zaburzenia rytmu serca powoduje ustąpienie tych zaburzeń. Czasami bywa, że zaburzenia rytmu utrzymują się. Przeważnie są one wówczas znacznie mniej uciążliwe, niż przy innych metodach leczenia. Najczęściej pomaga wówczas leczenie farmakologiczne, przy czym, ze względu na zmienioną budowę biochemiczną mięśnia sercowego, niektóre leki stosowane w leczeniu tych zaburzeń, mogą nie działać wcale. Czasami pomagają leki, które nie są stosowane w leczeniu zaburzeń rytmu serca. Tachycardię i zaburzenia rytmu serca z szybką jego czynnością często można wyleczyć prądami selektywnymi pobudzającymi układ parasympatyczny. Zbyt wolną pracę serca, szczególnie z dominującą przewagą układu parasympatycznego często można wyleczyć prądami pobudzającymi układ sympatyczny i wówczas rozrusznik serca staje się zbędny. Gdy serce z bradykardią reaguje na podanie atropiny przyspieszeniem czynności, prądy pobudzające układ sympatyczny powodują trwale wyleczenie.   Hiperlipidemie Pierwotne W tych chorobach, uważanych za pochodzenia genetycznego, chorzy wymierają bardzo szybko i w młodym wieku. Wykazano, że przodkowie tych chorych, często żyli długo, nawet powyżej 80 lat, co poddaje w wątpliwość genetyczne tło choroby. Wykazano, że wszystkie typy hiperlipidemii pierwotnych występują wyłącznie u ludzi, w diecie których węglowodany dostarczają 35-40 proc. energii. A żadne geny nie zmuszają człowieka żeby jadł akurat tyle węglowodanów. Żywienie optymalne szybko powoduje wyleczenie z hiperlipidemii z wyjątkiem tych przypadków, przy których są wrodzone zaburzenia enzymatyczne. Przyczyną niemożności poznania przez współczesnych uczonych faktycznych przyczyn chorób serca i przyczyn innych chorób są spustoszenia w umysłach uczonych, spowodowane niekorzystnym odżywianiem, za którym idzie zawsze złe odżywianie mózgu, a to jest przyczyną zawsze patologicznej i chorej czynności umysłów tak u uczonych, jak i u pozostałych ludzi.   ------------------------------------------------------------------------------ KRWOTOKI PRZYCZYNY KRWAWIENIA KRWOTOK – jest to wylew krwi w pełnym jej składzie poza światło naczynia krwionośnego lub poza serce wskutek przerwania ciągłości ich ścian. Krwotok może być następstwem urazu lub pęknięcia zmienionego chorobowo naczynia, którego ściana nie wytrzymała ciśnienia krwi. W zależności od rodzaju uszkodzonego naczynia krwionośnego wyróżnia się krwotoki: tętnicze, żylne i z naczyń włosowatych. Rodzaj krwawienia rozpoznaje się po ilości i sposobie wypływania krwi z rany. Jeśli krew wypływa na zewnątrz, to mamy do czynienia z krwotokiem zewnętrznym. Jeżeli krew gromadzi się wewnątrz ciała lub tkanek, jest to krwotok wewnętrzny.  Krwotok tętniczy charakteryzuje się pulsującym w rytm skurczów serca wypływaniem krwi jasnoczerwonej. Panujące w tętnicach ciśnienie i uderzenia fal krwi utrudniają tworzenie się skrzepu zamykającego naczynie. Uszkodzenie nawet małej tętnicy może być niebezpieczne dla życia. W krwotoku żylnym z powierzchni rany krew wypływa ciągłą strużką, ma zabarwienie ciemnoczerwone. Krwawienie może ustać samoistnie, po opatrzeniu rany, wskutek zaczopowania jej powstałym skrzepem. Najczęściej występują krwawienia typu mieszanego – tętniczo – żylne. Krwotok miąższowy powstaje w wyniku uszkodzenia większej liczby naczyń włosowatych, zdarcia i oddzielenia się od skóry, przerwania mięśni lub uszkodzenia narządów miąższowych (wątroby, śledziony, nerek), co może być groźne dla życia. W krwawieniach miąższowych krew spływa z całej uszkodzonej powierzchni. KRWAWIENIE ZEWNĘTRZNE W przypadku urazu najczęściej dochodzi do uszkodzenia różnych naczyń krwionośnych i rozpoznanie rodzaju krwotoku jest utrudnione. Dlatego w pierwszej pomocy używa się określenia natężenie krwawienia i ocenia je jako duże (silne krwawienie) lub małe (słabe krwawienie). Pierwsza pomoc w przypadku krwotoku zewnętrznego. Objawy: - pojawienie się krwi po przerwaniu ciągłości skóry, - blade śluzówki, - osłabienie, a nawet utrata przytomności, - przyspieszone i słabo napięte tętno. Postępowanie: - należy wezwać pogotowie Ratunkowe, - założyć opatrunek; w tym celu należy: - włożyć gumowe rękawiczki - jeśli jest to niewielka rana - zdezynfekować ją, - ucisnąć ranę przy pomocy bandaża uciskowego, - unieść kończynę powyżej poziomu serca, - po opanowaniu krwotoku nałożyć dodatkowy opatrunek - uciskający zranienie. Punkty uciskowe do tamowania krwotoków tętniczych: - skroń przed uchem, - twarz pod oczami, po bokach szczęki, - ramię nad obojczykiem, - przedramię w zgięciu łokcia, - dłoń przed nadgarstkiem, - udo w połowie pachwiny oraz górna część uda, - górna część kolana, - stopa, przednia część stawu skokowego. Jeśli rana jest długa i głęboka, niezbędna jest pomoc lekarska, gdyż może być konieczne założenie szwów i podanie odpowiednich leków. Jeżeli po 15 min. tamowania krwotoku żylnego będzie on dalej tak obfity, należy oprócz wcześniejszych zabiegów, uciskać tętnicę doprowadzającą krew do tej kończyny. Niewłaściwa pierwsza pomoc może być przyczyną śmierci poszkodowanego, dlatego nie wolno: - zdejmować opatrunku, w celu sprawdzenia czy krwawienie ustało, - usuwać z ran ciał obcych, gdyż może to spowodować bardziej obfite krwawienie, - nie uciskać krwawiącej gałki ocznej, rany, w której znajduje się jakieś ciało obce lub głowy, gdy nastąpiło złamanie kości czaszki, - czyścić ran o dużych powierzchniach, - zakładać zbyt mocnego opatrunku, - stosować do ucisku sznurków, tasiemek i innych wąskich rzeczy. KRWAWIENIE WEWNĘTRZNE Najczęstszymi przyczynami krwotoków wewnętrznych są wypadki komunikacyjne, tępy uraz, upadek z wysokości lub samoistne pęknięcie naczynia krwionośnego. W zależności od miejsca uszkodzenia i gromadzenia się krwi rozróżniamy krwotoki: do jamy czaszki, do żołądka, do jamy otrzewnej, z płuc do oskrzeli oraz krwotoki śródtkankowe. Krwotoków wewnętrznych nie można zatamować. Można jedynie zmniejszyć ich skutki przez zastosowanie odpowiedniego ułożenia, a potem trzeba kontrolować czynności życiowe (tętno i oddech) i jak najszybciej wezwać pogotowie.  Pierwsza pomoc w przypadku krwotoku wewnętrznego Objawy: - ból przy lekkim ucisku , - bladość śluzówek i skóry, - szybsze tętno, - osłabienie lub utrata przytomności, - pojawienie się krwi w moczu lub wymiocinach, - zaburzenia świadomości. Postępowanie: - wezwać Pogotowie Ratunkowe, - ułożyć pacjenta w pozycji leżącej z lekko uniesionymi nogami. Ponieważ w tym przypadku nie można udzielić pierwszej pomocy, należy obserwować poszkodowanego i jeśli: - nastąpi zatrzymanie oddechu - rozpocząć sztuczne oddychanie, - nastąpi wstrzymanie akcji serca - rozpocząć reanimację. Jeżeli pacjent jest nieprzytomny, ale oddycha i ma wyczuwalne tętno, należy go ułożyć w pozycji bezpiecznej. Nie wolno: - przenosić poszkodowanego, jeśli nie ma takiej potrzeby, - podawać pokarmów ani napojów, - zostawiać poszkodowanego samego.