Pewnego słonecznego popołudnia w morskiej głębinie, pluskał się Błyszczyk. Błyszczyk był mały, a niektóre jego łuski błyszczały, dlatego rodzice(Iwona i Włod)nazwali go Błyszczk. Miał czteroletnią siostrę Ariadne. Legendy rybie głosiły, że tego samego dnia, do dziecka przyszła czarodziejka i dała mu jakąś ogromną moc . Było to coś nadzwyczajnego – potrafił czarować. Nie musiał zakładać butów, wystarczyło, że wypowiedział zaklęcie a buty już były na jego nogach. Błyszczyk dorastając uczył się następnych zaklęć. Nikt nie był mu potrzebny, gdyż uważał, że sam wszystko zrobi i sam sobie da rade w życiu. Chętnie pomagał innym, czynił przyjemności swoim bliskim i dawał im prezenty. Czary zmieniły całkowicie jego życie. Nadeszły jego trzynaste urodziny. To był smutny dzień. Smutny, ponieważ miał stracić swą moc (zgodnie z przepowiednią wróżki). Następnego dnia rankiem, pozbawiony mocy, nie umiał nałożyć kapelusza, umyć się, wziąć widelca w płetwę ani zjeść obiadu. Popłynął do szkoły. Pierwszy dzień w szkole dzieciom spodobał się, natomiast Błyszczyk był niezadowolony. Rybki nie chciały się z nim bawić, ponieważ wszystko niszczył. Rybki chwaliły się, co dzięki mocy zrozumiały lub się nauczyły. On nie mógł się pochwalić, ponieważ nie miał czym, chyba że swoją niezdarnością i niewiedzą. Był zdołowany i nie wiedział jak ma sobie poradzić z życiem. Wszyscy się od niego odwrócili. Twierdził, że nawet pływanie mu wychodzi coraz gorzej i dał się na pożarcie rekinowi.
