Referat Rozbicie Dzielnicowe prosze o zrobienie

  Bolesław Krzywousty w swym testamencie (1183r.) podzielił Polskę na pięć dzielnic. Najstarszy syn Bolesława – Władysław, otrzymał Śląsk, Bolesław Kędzierzawy – Mazowsze, Mieszko Stary – Wielkopolskę, Henryk – ziemię sandomierską. Najmłodszemu ,Kazimierzowi, dzielnicy nie wydzielono. Piata dzielnica (ziemia krakowska, sieradzka i łęczycka ) była dzielnicą senioralną. Władza w niej nie była dziedziczna, lecz przechodziła każdorazowo na najstarszego w rodzinie Piastów – seniora. Senior był zwierzchnim księciem, reprezentującym ideę jedności państwa. Prowadził on politykę zagraniczną i reprezentował Polskę na zewnątrz oraz sprawował naczelne dowództwo zjednoczonych sił zbrojnych książąt dzielnicowych. Wkrótce doszło jednak do walk o tron. Juniorzy (młodsi książęta) dążyli do zupełnej samodzielności politycznej, zaś senior – do odebrania im dzielnic. Władysław II został wygnany z kraju, rządy jako senior przejął Bolesław Kędzierzawy, a po jego śmierci – Mieszko III Stary. Wkrótce obalono tez zasadę senioratu. Mieszka starego usunęli możnowładcy małopolscy, którzy powołali na tron najmłodszego z braci – Kazimierza II Sprawiedliwego. Pragnąc utrzymać się na tronie krakowskim szukał on oparcia w duchowieństwie i możnych. Na zwołanym w 1180 r. zjeździe w Łęczycy zrzekł się prawa do dziedziczenia majątku ruchomego po opactwach i zmarłych biskupach. Po śmierci Kazimierza na tron powołano, nie licząc się z zasada senioratu, jego małoletniego syna, Leszka Białego. Wtedy też zanikła forma władzy zwierzchniej – pryncypat. Państwo polskie rozpadło się na niezależne od siebie księstwa, które z biegiem czasu uległy dalszemu podziałowi. Rozdrobnieniu dzielnicowemu oparł się Śląsk. Książę wrocławski Henryk I Brodaty zjednoczył pod swym panowaniem dzielnice śląskie oraz ziemię krakowską, zaś jego syn Henryk II Pobożny przyłączył Wielkopolskę. Po jego śmierci państwo to rozpadło się na wiele części. Korzystając z osłabienia władzy książęcej, Kościół wyzwolił się z zależności od niej. Arcybiskup gnieźnieński Henryk Kietlicz wymógł na książętach tzw. przywilej borzykowski (1210 r.) Rezygnowali oni ze świeckiej inwentury biskupów (od tej pory powoływały ich kapituły katedralne) oraz przyznawali duchowieństwu prawo do własnego sądownictwa. Był to decydujący krok na drodze do wyodrębnienia się polskiego duchowieństwa jako samodzielnego stanu. Rozdrobnienie feudalne przyczyniło się do osłabienia zewnętrznego Polski i jej strat terytorialnych. W 1181 r. Pomorze Zachodnie uznało zwierzchność lenną cesarzy niemieckich. Pomorze Gdańskie na początku XIII w. przekształć się w niezależne księstwo z własną dynastią Gryfitów. W 1120 r. książę legnicki Bolesław Rogatka sprzedał Ziemię Lubuska arcybiskupowi magdeburskiemu, ten zaś odstąpił ją margrabiom brandenburskim. W 1226 r. książę mazowiecki Konrad do walki z pogańskimi Prusami sprowadził zakon krzyżacki, nadając mu w lenno ziemię chełmińską. Książę nie zrzekł się władzy zwierzchniej nad nią, zakon interpretował nadanie inaczej, traktując ziemię chełmińską jako część swego państwa. W połowie XIII w. Polska straciła również Ziemię Drohiczyńską (na rzecz Rusi). W 1241 r. miał miejsce najazd Tatarów na Polskę. W bitwie pod Legnicą siły polskie i posiłkujące je wojska obce pod wodzą Henryka Pobożnego poniosły klęskę. Książę poległ. Najazdy Mongołów powtórzyły się jeszcze kilkakrotnie   Myślę że pomogłam ;*