Czym nowatorskim zasłynął w swoich pracach Tadeusz Kantor? 1-2 zdania wystarczą.

Teatr [edytuj] W 1955 roku grupa plastyków, krytyków i teoretyków sztuki pod kierownictwem Kantora założyła teatr Cricot 2. Pierwszą premierą grupy (1956) była Mątwa wg Witkiewicza. Już w tym przedstawieniu pojawiły się elementy tak charakterystyczne dla przedstawień Kantora – aktorzy poruszający się niczym kukły, technika konstruowania scen utrzymana w charakterze niemego filmu. W kolejnym przedstawieniu – Cyrk wg Kazimierza Mikulskiego (malarza i członka zespołu) – Kantor posługuje się ambalażem; szczelnie opakował czarnymi workami aktorów, co miało pozbawić ich oraz przedmioty właściwego im kształtu, przemieniać je w niezróżnicowaną materię. Kolejnym krokiem był „teatr informel” – teatr automatyczny, poddający się przypadkowi, ruchowi materii. W przedstawieniu z tego okresu – W małym dworku wg Witkacego – aktorzy traktowani byli na równi z przedmiotami, całkowicie pozbawieni indywidualności. Kantor, wciąż poszukujący właściwej formy dla swych scenicznych wypowiedzi, powołuje koncepcję „teatru zerowego”, gdzie centralna ideą było pozbawienie przedstawienia akcji, dziania się („Wariat i zakonnica” wg Witkacego z 1963). Poszukiwania doprowadziły w końcu Kantora do rodzącego się wówczas na świecie happeningu. W 1965 powstają pierwsze polskie happeningi - Cricotage i Linia podziału a dwa lata później List oraz Panoramiczny happening morski. „Teatr śmierci” jest kolejnym, ostatnim, nurtem w twórczości teatralnej Kantora. Powstają wówczas jego najwybitniejsze spektakle: Umarła klasa, Wielopole, Wielopole, Niech sczezną artyści, Nigdy już tu nie powrócę oraz spektakl, którego premiera odbył się już po jego śmierci – Dziś są moje urodziny. We wszystkich tych spektaklach motywem głównym jest śmierć, przemijanie, pamięć. W wielu przedstawieniach uczestniczył bezpośrednio jako, można by rzec, „mistrz ceremonii” – cały czas obecny na scenie, przyglądający się bacznie, interweniujący, kiedy trzeba.