Dobre rady Tradycja bożonarodzeniowego drzewka wywodzi się prosto z Niemiec. Narodziła się ona w okresie średniowiecza. W tamtych czasach dzień Bożego Narodzenia (25 grudnia) poprzedzony był uroczyście obchodzonym świętem Adama i Ewy (24 grudnia). Jego symbolem było oczywiście rajskie drzewo. Ponieważ w środku zimy niedostępna była ogrodowa jabłoń, obrazowano ją zieloną jodełką przyozdobioną czerwonymi jabłkami. Początkowo prezentowano takie drzewko podczas kościelnych widowisk nazywanych wówczas jasełkami. Jego wygląd tak przypadł oglądającym do gustu, że zwyczaj udekorowanej jodełki szybko przeniesiono do prywatnych domów. Z czasem obok jabłek zaczęto wieszać na niej również pierniki, oraz inne smakołyki. Wówczas to choinkę nazywano "słodkim drzewkiem", a w Trzech Króli potrząsano ją tak mocno, aby w końcu dzieci mogły podnieść z podłogi upragnione smakołyki. Często jednak drzewko ogołocone było już kompletnie w drugim dniu świąt. Dlatego właśnie stopniowo słodycze zaczęto zastępować ozdobami nie nadającymi się raczej do jedzenia. W osiemnastym stuleciu na choince pojawiły się po raz pierwszy świeczki. Swoją drogą aż dziw bierze, jak można było przez całe stulecia co roku na Boże Narodzenie stwarzać tak olbrzymie pożarowe niebezpieczeństwo. Dzisiaj na szczęście świeczki zastępują znacznie bardziej bezpieczne elektryczne lampki. W Kanadzie pierwsze udokumentowane drzewko pojawiło się w domu mieszkającego w Nowej Szkocji, ale wywodzącego swój rodowód z Niemiec barona Fryderyka von Riedela w 1781 roku. Z Quebecu natomiast pochodzi tradycja wieszania obok choinki dużych skarpet. Na początku wierzono, że to Dzieciątko Jezus wypełnia je obficie prezentami. Dopiero w drugiej połowie dziewiętnastego stulecia zadanie to przejął aż do czasów nam współczesnych Święty Mikołaj.
