włosy (zwykle kędzierzawe). Mają poczciwe twarze oraz długie, zręczne, smagłe palce. Na stopach nie noszą obuwia, gdyż opatrzone są one w twardą podeszwę porośniętą (podobnie jak głowy) bujnym owłosieniem. „Hobbici są skłonni do tycia, zwłaszcza w pasie: miewają wypięte brzuchy”. Ubrania, które na siebie zakładają, są kolorowe, najczęściej zielone i żółte. Pan Baggins posiadał dodatkowo dosyć dobry wzrok – lepszy od krasnoludów, ale za to o wiele gorszy od elfów. Osobistości z Hobbitonu nie uprawiają czarów, z wyjątkiem zwykłej sztuki bezszelestnego i błyskawicznego znikania, gdy w ich pobliże zabłądzą ludzie. Jedzą dosyć dużo i często (obiad – w miarę możliwości – dwa razy dziennie). Po posiłku uwielbiają śmiać się dużo, basowo i serdecznie. Hobbici w razie potrzeby potrafią być przedsiębiorczy, mężni i dzielni, lecz nigdy nie chwalą się tymi zaletami ani zwykle nie są im potrzebne, gdyż nie lubią zabijać i rzadko biorą udział w jakichkolwiek walkach. W zwyczaju naszego „włamywacza” (przed wyprawą) było codzienne picie herbaty z imbryka, a także puszczanie kółek z dymu przed swoją norką. Oprócz tego lubił, jak każdy Hobbit, słuchać starych opowieści, dobrze zjeść i porządnie się wyspać. Według mnie Hobbici to miłe stworzenia, mało konfliktowe i otwarte na nowe znajomości. Zbudziły we mnie sympatię, pomimo tego, że w tej powieści były niezbyt dokładnie opisane. Podoba mi się w ich usposobieniu to, iż prowadzą spokojne, niemal niczym nie zmącone życie, a także mają swoje zasady, których sumiennie przestrzegają. Moim zdaniem bez nich ta książka byłaby o wiele mniej ciekawa.
