Gdy zgrzeszę, zawsze korzystam z sakramentu pokuty i pojednania-spowiedzi. Grzesząc,czuję potrzebę wyspowiadania się,ponieważ ciąży mi sumienie, tzn.odczuwam bardzo dziwne uczucie,które zostało stwierdzone jako "wyrzuty sumienia". Wchodząc do Kościoła staję w długiej kolejce do spowiedzi. Zawsze robie sobię rachunek sumienia i wtedy wiem,jak zgrzeszyłam i z czego dokładnie mam się wyspowiadać. Częściej jednak taki rachunek sumienia przeprowadzam w domu,w ciszy,przy wyłączonym telewizorze i komputerze. Gdy następuje moja kolej spowiadania się, podchodzę do konfesjonału,czynię znak krzyża i spowiadam się księdzu ze swoich grzechów,a także rozmawiam z nim chwilę. Ksiądz doradza mi jak zachować się w sytuajach,gdy popełniam te grzechy,z których się spowiadałam,aby więcej ich nie popełniać oraz mówi mi,jaką odprawie pokute. Następnie żałuje za swoje grzechy,otrzymuję rozgrzeszenie, całuję hostie, czynię znak krzyża i odchodzę od konfesjonału by pomodlić się po spowiedzi. W tym samym czasie czuję ulgę, że wyspowiadałam się ze swoich grzechów i mam czyste sumienie. Jestem zadowolona i szczęśliwa.
