apostrofa- "Litwo!, Ojczyzno moja" O wiosno! kto cię widział wtenczas w naszym kraju, Pamiętna wiosno wojny, wiosno urodzaju epitety- biały ptak, Ojczyzno moja, wiotkim skrzydłem, młoda dziewczyna, wysmukła postać, Żyd stary, stary opiekun, puszcz litewskich, wielki wał, zielsk zarosłych, kopcami mrowisk, gniazdami os, gniazdami szerszeniów, kłębami wężowisk, nadludzkim męstwem, wilcze doły, porównania- Między stawami w rowie młyn ukrycie siedzi; Jako stary opiekun, co kochanków śledzi, Jak biały ptak zleciała z parkanu na błonie I wionęła ogrodem, przez płotki, przez kwiaty Porwał się i Tadeusz jak żądłem ukłuty Jak mnie dziecko do zdrowia powróci łaś cudem(...) Tak nas powrócisz cudem na Ojczyzny łono na piasku drobnym, suchym, białym na kształt śniegu całe zaczerwienione jak zdrowe oblicze gospodarza, gdy prace skończywszy rolnicze, na spoczynek powraca słońce nad nim czerwone, jak pożar na dachu bór czernił się na kształt ogromnego gmachu (słońce) błysnęło jako swieca przez okiennic szpary przeświecało coś na wskroś, jakby oczu dwoje personifikacje- Między stawami w rowie młyn ukrycie siedzi; Jako stary opiekun, co kochanków śledzi (młyn)podsłuchał ich rozmowę (młyn) gniewa się (młyn) szamoce (młyn) groźby bełkoce Brama na wciąż otwarta przechodniom ogłasza, Że gościnna i wszystkich w gościnę zaprasza animizacje- Ściskają się, grubieją, rosną, nowe dziwy! Dostają krzywych karków, rozpuszczają grzywy Tabun zmienia się w okręt i wspaniale płynie Cicho, z wolna, po niebios błękitnej równinie metafory- O Matko Polsko! Ty tak świeżo w grobie Złożona – nie ma sił mówić o tobie Kraj lat dziecinnych! On zawsze zostanie Święty i czysty jak pierwsze kochanie Dwa serca, pałające na dwóch krańcach ziemi Była to maskarada, zapustna swawola, Po której miał przyjść wkrótce wielki post – niewola Bo serce nie jest sługa, nie zna, co to pany, I nie da się przemocą okuwać w kajdany
