Mając do wybory dwie lektury autorstwa Henryka Sienkiewicza zawsze chętniej sięgam po ”Quo vadis”. Dzieje się tak dlatego, że zawsze ogromne wrażenie wywiera na mnie opis samobójstwa boskiego Petroniusza i jasnowłosej Eunice. Pisarz w niezwykły sposób ukazał śmierć jako wydarzenie, które nie porusza ludzi umierających. Warto zauważyć, że Petroniusz czyni ze swego samobójstwa fakt całkowicie normalny i nie wart uwagi, którą zostaje obdarzony. Patrycjusz manipuluje momentem, w którym wyda ostatnie tchnienie, każąc podwiązać sobie żyły. Nie boi się ostatecznego wręcz oczekuje go i postrzega jako coś inspirującego monotonnej, zmierzającej do zagłady rzeczywistości. Podobnie Eunice, zapatrzona w ukochanego nie zwraca uwagi ze jej życie powoli gaśnie posłuszne jej pragnieniu śmierci z Petroniuszem. Niewolnica wpatruje się w twarz patrycjusza i myśli zapewne, że jej życie nie kończy się w sposób zwyczajny i pospolity lecz jest wyjątkowe i pełne blasku. Zaś wokół nich bawią się i ucztują ludzie, którzy prawdopodobnie do końca nie wierzą, że ta para nie zrezygnuje z wytchnienia jakim jest wieczny scen. Dodatkowo atmosferę tworzy pojawiający się opis krwi, która małym strumieniem spływa do złotego naczynia. Scena ta jest jedyną, przedstawiającą samobójstwo, która prawdziwie mnie porusza i wywiera wpływ na dalsze postrzeganie śmierci. Podobno nie można umrzeć godnie, patrząc jednak na Petroniusza i Eunice człowiek ma co do tego wątpliwości. Mimo, że moim zdaniem śmierć nie rozwiązuje naszych problemów i czyn tych dwojga nie zasługuje na pochwałę to czytając ten fragment „Quo vadis” mam wrażenie, że człowiek jest prawdziwie wolny i może decydować swoim życiu do końca. 247 słów :D
